Sonic Youth – Washing Machine (1995) [Geffen] /
Swans – Soundtracks for the Blind (1996) [Young God]
Οι δύο μπάντες από την Νέα Υόρκη, έχοντας κυκλοφορήσει απίστευτους δίσκους από τις αρχές των 80s, μέχρι και τα μισά των 90s, έχοντας επηρεάσει άπειρες μπάντες και δημιουργήσει ολόκληρα ιδιώματα, ακριβώς πριν ανοίξει η πόρτα για τα post-rock σχήματα, μπήκαν μέσα, είδαν και απήλθαν, αφήνοντας τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι.
Οι Sonic Youth, ήδη από το προηγούμενο τους album, το μπερδεμένο “Experimental, Trash and no Star” είχαν δείξει ότι θα ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους. Στο πλυντήριο τους οι Sonic Youth ρίχνουν τις ταχύτητες. Γλυκαίνουν τις μελωδίες χωρίς όμως να κρύβουν τον βιτριολικό θόρυβο τους. Post-rock δεν το λες (ούτως ή άλλως το να χρησιμοποιείς ταμπέλες για τους Sonic Youth είναι από μόνο του κενό) , αλλά το Κερουακ-ικό(sic) τους παράφωνο trip, με τα καθόλου radio-friendly κομμάτια δεν φαίνεται να ροκάρει καθόλου παρόλα τα συστατικά του. Κομμάτια σαν το Unwind ή το επηρεασμένο από το kraut-rock, Saucer-like, το ονειρικό Little Trouble Girl (με την θεική συνύπαρξη των δυο Kim) και ειδικά το σχεδόν 20λεπτο, θεόρατο The Diamond Sea με την άναρχη του δομή ακούγονται αρκετά μετά-rock και δείχνουν να βρίσκουν νέα μονοπάτια. Το “Washing Machine” κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Kurt Cobain, οι Sonic Youth όπως πάντα πρωτοπόροι αφήνουν πίσω τους τον κόσμο όπου το rock είναι mainstream πριν τον αφήσει το ίδιο το MTV.
Από την άλλη, οι έτεροι θορυβοποιοί στο “Soundtracks for the Blind” δημιουργούν ένα απίθανο κολλάζ ήχων και ιδεών όπου για σχεδόν 2μιση ώρες η μουσική σέρνεται, βασανίζεται, στροβιλίζεται και εξαϋλώνεται. Όπως αισθάνεται ίσως και ο ακροατής. Παρά την τεράστια διάρκεια του, αλλά και τις πολλές και εντελώς άσχετες μεταξύ τους ιδέες, καταφέρνει να σε κρατάει δέσμιο σε ένα κλειστοφοβικό και δυσοίωνο κόσμο. Κομμάτια όπως το επικό Helpless Child, το σχεδόν αρρωστημένο I Was a Prisoner in Your Skull, το Animus, το σχεδόν post-metal στο Yrp και στο δεύτερο μέρος του απίστευτου The Sound ή το ανατριχιαστικό The Final Sacrifice είναι post-rock πριν το post-rock.
Swans – Soundtracks for the Blind (1996) [Young God]
Οι δύο μπάντες από την Νέα Υόρκη, έχοντας κυκλοφορήσει απίστευτους δίσκους από τις αρχές των 80s, μέχρι και τα μισά των 90s, έχοντας επηρεάσει άπειρες μπάντες και δημιουργήσει ολόκληρα ιδιώματα, ακριβώς πριν ανοίξει η πόρτα για τα post-rock σχήματα, μπήκαν μέσα, είδαν και απήλθαν, αφήνοντας τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι.
Οι Sonic Youth, ήδη από το προηγούμενο τους album, το μπερδεμένο “Experimental, Trash and no Star” είχαν δείξει ότι θα ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους. Στο πλυντήριο τους οι Sonic Youth ρίχνουν τις ταχύτητες. Γλυκαίνουν τις μελωδίες χωρίς όμως να κρύβουν τον βιτριολικό θόρυβο τους. Post-rock δεν το λες (ούτως ή άλλως το να χρησιμοποιείς ταμπέλες για τους Sonic Youth είναι από μόνο του κενό) , αλλά το Κερουακ-ικό(sic) τους παράφωνο trip, με τα καθόλου radio-friendly κομμάτια δεν φαίνεται να ροκάρει καθόλου παρόλα τα συστατικά του. Κομμάτια σαν το Unwind ή το επηρεασμένο από το kraut-rock, Saucer-like, το ονειρικό Little Trouble Girl (με την θεική συνύπαρξη των δυο Kim) και ειδικά το σχεδόν 20λεπτο, θεόρατο The Diamond Sea με την άναρχη του δομή ακούγονται αρκετά μετά-rock και δείχνουν να βρίσκουν νέα μονοπάτια. Το “Washing Machine” κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Kurt Cobain, οι Sonic Youth όπως πάντα πρωτοπόροι αφήνουν πίσω τους τον κόσμο όπου το rock είναι mainstream πριν τον αφήσει το ίδιο το MTV.
Από την άλλη, οι έτεροι θορυβοποιοί στο “Soundtracks for the Blind” δημιουργούν ένα απίθανο κολλάζ ήχων και ιδεών όπου για σχεδόν 2μιση ώρες η μουσική σέρνεται, βασανίζεται, στροβιλίζεται και εξαϋλώνεται. Όπως αισθάνεται ίσως και ο ακροατής. Παρά την τεράστια διάρκεια του, αλλά και τις πολλές και εντελώς άσχετες μεταξύ τους ιδέες, καταφέρνει να σε κρατάει δέσμιο σε ένα κλειστοφοβικό και δυσοίωνο κόσμο. Κομμάτια όπως το επικό Helpless Child, το σχεδόν αρρωστημένο I Was a Prisoner in Your Skull, το Animus, το σχεδόν post-metal στο Yrp και στο δεύτερο μέρος του απίστευτου The Sound ή το ανατριχιαστικό The Final Sacrifice είναι post-rock πριν το post-rock.