Μανιφέστο
Σκεφτόμουν ότι από τη στιγμή που άρχισα να γράφω για μουσική, αλλά και πιο πριν ακόμα σαν ακροατής, fan, κτλ, με ενδιέφερε ένα όχι και τόσο συγκεκριμένο είδος μουσικής που όμως είχε αρκετά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Αποφάσισα πως ήθελα να μαζέψω όλα αυτά σε ένα χώρο και να κάνω μια χαρτογράφηση αυτής της μουσικής. Η μουσική αυτή θα μπορούσε να έχει αρχή το “Laughing Stock” των Talk Talk ή το “Spiderland” των Slint. Το “Bad Moon Rising” των Sonic Youth ή το “Closer” των Joy Division. Μετά σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να αρχίζει με το “Tago Mago” των Can ή το ομώνυμο των Neu!.
Αναζητώντας τα κοινά χαρακτηριστικά της θα λεγα ότι ήταν πάντα μια μουσική που ήθελε να είναι “μετά” (post που λένε). Ήθελε να δημιουργεί κάτι καινούργιο και όχι να αναπαράγει...Σήμερα, κυρίως λόγω ιντερνετ, οι διάφοροι ήχοι έχουν ανακατευτεί πολύ και ίσως αυτό έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος του κοινού να στραφεί περισσότερο σε σχήματα που επιλέγουν να αναπαράγουν παλιότερους ήχους. Όσο πιο πιστά μάλιστα αντιγράφουν και προσπαθούν να ακουστούν ακριβώς σαν τις επιρροές τους τόσο πιο μεγάλο το hype. Φυσικά πάντα υπάρχουν μουσικοί που θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας υπάρχει μια μεγάλη δημιουργική έξαρση. Πολλά συγκροτήματα που προσπαθούν να αφήσουν το στίγμα τους, ηχογραφώντας albums και ψάχνοντας το ιερό δισκοπότηρο του “προσωπικού ήχου”. Μέσα από αυτόν εδώ τον χώρο θα γίνει μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η σκηνή αυτή (αν και ακόμα δεν έχει όλα τα στοιχεία που την καθιστούν τέτοια) και να δημιουργηθεί κάτι σαν database γύρω από αυτήν.
Το Post-Everything δεν θα προσπαθήσει να είναι άλλο ένα μουσικό περιοδικό. Δεν θα κυνηγήσει την επικαιρότητα, τους νέους δίσκους, τα νέα και τα live που γίνονται στη χώρα μας. Δεν υπάρχει λόγος να γράψει κάποιος ότι το καινούργιο Mogwai είναι χάλια. Δεν χρειάζεται να γράψει κανείς για κάτι που δεν του αρέσει. Δεν θα γίνονται κριτικές. Σκοπός είναι να υπάρξουν απόψεις και όχι δελτία τύπου.
Δεν θα είναι ανταγωνιστικό σε σχέση με οτιδήποτε άλλο. Σ' αυτό θα υπάρχουν reviews ή links από άλλα site, blog ή άρθρα απλών αναγνωστών. Μέσα από αυτή την πολυκαναλικότητα θα έχει “όφελος” μόνο όποιος αγαπά αυτόν τον ήχο και αυτή τη σκηνή. Μια μικρή ομάδα φίλων-γνωστών θα προσπαθήσει να δώσει πνοή στο εγχείρημα αλλά τη σημαντικότερη βοήθεια θα την δώσει η ίδια η σκηνή και φυσικά οποιοσδήποτε είναι ευπρόσδεκτος.
Μουσική “μετά-” λοιπόν. Post-Punk, Post-Rock, Kraut, Post-Metal αλλά και Shoegaze, Ambient, Trip-Hop, Industrial, Noise κτλ.. Post-Everything με λίγα λόγια.
Τώρα αν ρωτάς ακόμα, “γιατί Post;”, μάλλον έχει να κάνει με το ότι το Post-Everything είναι ένα site για αυτούς που βαριούνται τα κιθαριστικά solo και δεν πολυγουστάρουν πια τους Rolling Stones...
Βασίλης Μπέκας
Σκεφτόμουν ότι από τη στιγμή που άρχισα να γράφω για μουσική, αλλά και πιο πριν ακόμα σαν ακροατής, fan, κτλ, με ενδιέφερε ένα όχι και τόσο συγκεκριμένο είδος μουσικής που όμως είχε αρκετά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Αποφάσισα πως ήθελα να μαζέψω όλα αυτά σε ένα χώρο και να κάνω μια χαρτογράφηση αυτής της μουσικής. Η μουσική αυτή θα μπορούσε να έχει αρχή το “Laughing Stock” των Talk Talk ή το “Spiderland” των Slint. Το “Bad Moon Rising” των Sonic Youth ή το “Closer” των Joy Division. Μετά σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να αρχίζει με το “Tago Mago” των Can ή το ομώνυμο των Neu!.
Αναζητώντας τα κοινά χαρακτηριστικά της θα λεγα ότι ήταν πάντα μια μουσική που ήθελε να είναι “μετά” (post που λένε). Ήθελε να δημιουργεί κάτι καινούργιο και όχι να αναπαράγει...Σήμερα, κυρίως λόγω ιντερνετ, οι διάφοροι ήχοι έχουν ανακατευτεί πολύ και ίσως αυτό έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος του κοινού να στραφεί περισσότερο σε σχήματα που επιλέγουν να αναπαράγουν παλιότερους ήχους. Όσο πιο πιστά μάλιστα αντιγράφουν και προσπαθούν να ακουστούν ακριβώς σαν τις επιρροές τους τόσο πιο μεγάλο το hype. Φυσικά πάντα υπάρχουν μουσικοί που θέλουν να κάνουν κάτι διαφορετικό.
Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας υπάρχει μια μεγάλη δημιουργική έξαρση. Πολλά συγκροτήματα που προσπαθούν να αφήσουν το στίγμα τους, ηχογραφώντας albums και ψάχνοντας το ιερό δισκοπότηρο του “προσωπικού ήχου”. Μέσα από αυτόν εδώ τον χώρο θα γίνει μια προσπάθεια να παρουσιαστεί η σκηνή αυτή (αν και ακόμα δεν έχει όλα τα στοιχεία που την καθιστούν τέτοια) και να δημιουργηθεί κάτι σαν database γύρω από αυτήν.
Το Post-Everything δεν θα προσπαθήσει να είναι άλλο ένα μουσικό περιοδικό. Δεν θα κυνηγήσει την επικαιρότητα, τους νέους δίσκους, τα νέα και τα live που γίνονται στη χώρα μας. Δεν υπάρχει λόγος να γράψει κάποιος ότι το καινούργιο Mogwai είναι χάλια. Δεν χρειάζεται να γράψει κανείς για κάτι που δεν του αρέσει. Δεν θα γίνονται κριτικές. Σκοπός είναι να υπάρξουν απόψεις και όχι δελτία τύπου.
Δεν θα είναι ανταγωνιστικό σε σχέση με οτιδήποτε άλλο. Σ' αυτό θα υπάρχουν reviews ή links από άλλα site, blog ή άρθρα απλών αναγνωστών. Μέσα από αυτή την πολυκαναλικότητα θα έχει “όφελος” μόνο όποιος αγαπά αυτόν τον ήχο και αυτή τη σκηνή. Μια μικρή ομάδα φίλων-γνωστών θα προσπαθήσει να δώσει πνοή στο εγχείρημα αλλά τη σημαντικότερη βοήθεια θα την δώσει η ίδια η σκηνή και φυσικά οποιοσδήποτε είναι ευπρόσδεκτος.
Μουσική “μετά-” λοιπόν. Post-Punk, Post-Rock, Kraut, Post-Metal αλλά και Shoegaze, Ambient, Trip-Hop, Industrial, Noise κτλ.. Post-Everything με λίγα λόγια.
Τώρα αν ρωτάς ακόμα, “γιατί Post;”, μάλλον έχει να κάνει με το ότι το Post-Everything είναι ένα site για αυτούς που βαριούνται τα κιθαριστικά solo και δεν πολυγουστάρουν πια τους Rolling Stones...
Βασίλης Μπέκας