Slint – Spiderland (1991)
[Touch and Go]
Πρώτη δημοσίεύση στο Sawbiz.gr για τη στήλη Sleepwalker
Το “Spiderland” των Slint είναι μάλλον ένα album αδύνατον να επαναληφθεί. Είναι ίσως ο σημαντικότερος δίσκος για το post-rock. Σίγουρα ο πιο επιδραστικός. Όταν κυκλοφόρησε βέβαια δεν έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε, αλλά αρκετά αργότερα και αφού οι Slint είχαν διαλύσει, το “Spiderland” καθιερώθηκε σαν album-ορόσημο.
Οι Slint ήταν ουσιαστικά μια post-hardcore, math-rock μπάντα. Το “Tweez” που ηχογράφησαν το 1987 με τον Steve Albini και κυκλοφόρησε το 1989, ήταν ακριβώς σ' αυτή την κατεύθυνση, θορυβώδες punk rock που χρώσταγε στους Black Flag και τους Big Black αλλά ταυτόχρονα ακουγόταν περίεργο. Είχε μια τρομακτική ατμόσφαιρα. Αυτή η τρομακτική ατμόσφαιρα στο “Spiderland” γίνεται ανατριχιαστική. Αρρωστημένη. Αγχωτική στα όρια της παράνοιας.
Οι Slint έριξαν τις ταχύτητες, έπαιξαν με τους χρόνους στο ρυθμικό μέρος και έβγαλαν ένα απίστευτο συναίσθημα. Εντελώς minimal, τα έξι κομμάτια του album, έρπονται, αναρριχώνται σαν κισσός σε ένα παλιό σπίτι ή σαν ιστός σε μια παλιά ντουλάπα. Από το συγκλονιστικό εναρκτήριο “Breadcrumb Trail” γίνεται εμφανές ότι δεν είναι ένα συνηθισμένο album. Ο Brian McMahan αφηγείται την γνωριμία του μια μάντισσα στο λούνα πάρκ ενώ οι κιθάρες κουδουνίζουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Βασικά νομίζω ότι η λέξη φως δεν έχει θέση σε κανένα άλλο σημείου του album.
Ο τρόπος που οι πραγματικές ή φανταστικές ιστορίες του “Spiderland” εκφέρονται, είναι πρωτότυπος και χαρακτηριστικός. Δεν έχουμε να κάνουμε με τραγούδι, αλλά δεν είναι και απλή αφήγηση. Ο ακροατής αφού πιαστεί στον ιστό της ιστορίας έρχεται αντιμέτωπος με την συναισθηματική έκρηξη. Και μετά...; Ξαναγυρνά στην πρώτη κατάσταση. Η δημιουργία μιας έντονα συναισθηματικής κατάστασης και η κάθαρση που ακολουθεί είναι σήμα κατατεθέν του album. Η quiet vs loud τακτική αυτή, έγινε βασικό χαρακτηριστικό στο post-rock.
Στο “Nosferatu Man” οι Slint χρησιμοποιούν ένα περίεργο ρυθμό και στριγκλιάρικες δυσαρμονικές κιθάρες θυμίζοντας το math, post-hardcore πρόσφατο παρελθόν τους ενώ στο “Don, Aman” που ακολουθεί το θέμα είναι η αγχώδης διαταραγμένη κοινωνική συμπεριφορά, η εφηβική(;) απομόνωση και η άρνηση. Μέσα από μια μονότονη, κατατονική κιθάρα, να συνοδεύει τον αφηγητή που ψιθυρίζει την ιστορία του. Στο “Don, Aman” η κάθαρση δεν έρχεται ποτέ, όπως στην αληθινή ζωή άλλωστε, ούτε καν όταν κοντά στα πέντε λεπτά η κιθάρα αποκτά μια μικρή παραμόρφωση που θα μπορούσε να αφήσει τον ακροατή να ξεσπάσει και να αναπνεύσει από αυτόν τον κλειστοφοβικό κόσμο.
Το “Washer” αλλά και το “For Dinner...” συνεχίζουν αυτήν την κατάδυση στην επαναλαμβανόμενη, σχεδόν καταθλιπτική δίνη του album που εκλιπαρεί για να ξεσπάσει αλλά οι Slint το κάνουν με το σταγονόμετρο. Νομίζω ότι η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του “Spiderland” είναι για τα 90s, ότι ήταν αυτή του “Closer” για τα 80s.
Το album κλείνει με ένα εκπληκτικό κομμάτι που περικλείει όλο τον κόσμο του album, το “Goodmorning, Captain” είναι η κάθαρση που περιμένει στωικά ο ακροατής. Μουσικά η κιθάρα στηρίζεται σε δύο ακόρντα και σιωπά κάθε φορά που μιλάει ο αφηγητής, ενώ μπάσο και ντραμς με στρατιωτική πειθαρχεία επιμένουν στο επιληπτικό τους μοτίβο. Σταματούν μόνο για λίγο, αφήνοντας την κιθάρα μόνη λίγο πριν την πρώτη (μικρή) έκρηξη και συνεχίζουν εκεί που έμειναν. Ο αφηγητής αυτή την φορά μας εξιστορεί την μοναξιά ενός ναυαγού καπετάνιου(ο McMahan κάνει θολό το ποιος ακριβώς είναι ο ζωντανός), του μοναδικού επιζώντα, μια τραγική φιγούρα που φαίνεται να καταρρέει από τον φόβο του και την απελπισία που προφανώς απέτυχε. Η κλιμάκωση του κομματιού οδηγεί σε ένα συναισθηματικό χείμαρρο, το μελοδραματικό φινάλε με την ψυχολογική κατάρρευση του ναυαγού και την οδυνηρή κραυγή του “I miss you!Ahh miss you”.
Το “Spiderland” έδωσε στο post-rock την ουσιαστική μορφή του. Την κατάργηση της συμβατικής δομής, την μινιμαλιστική προσέγγιση των κομματιών, την quiet vs loud μανιέρα, την ουδετερότητα στην αφήγηση και το ξέσπασμα σαν κάθαρση.
[Touch and Go]
Πρώτη δημοσίεύση στο Sawbiz.gr για τη στήλη Sleepwalker
Το “Spiderland” των Slint είναι μάλλον ένα album αδύνατον να επαναληφθεί. Είναι ίσως ο σημαντικότερος δίσκος για το post-rock. Σίγουρα ο πιο επιδραστικός. Όταν κυκλοφόρησε βέβαια δεν έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε, αλλά αρκετά αργότερα και αφού οι Slint είχαν διαλύσει, το “Spiderland” καθιερώθηκε σαν album-ορόσημο.
Οι Slint ήταν ουσιαστικά μια post-hardcore, math-rock μπάντα. Το “Tweez” που ηχογράφησαν το 1987 με τον Steve Albini και κυκλοφόρησε το 1989, ήταν ακριβώς σ' αυτή την κατεύθυνση, θορυβώδες punk rock που χρώσταγε στους Black Flag και τους Big Black αλλά ταυτόχρονα ακουγόταν περίεργο. Είχε μια τρομακτική ατμόσφαιρα. Αυτή η τρομακτική ατμόσφαιρα στο “Spiderland” γίνεται ανατριχιαστική. Αρρωστημένη. Αγχωτική στα όρια της παράνοιας.
Οι Slint έριξαν τις ταχύτητες, έπαιξαν με τους χρόνους στο ρυθμικό μέρος και έβγαλαν ένα απίστευτο συναίσθημα. Εντελώς minimal, τα έξι κομμάτια του album, έρπονται, αναρριχώνται σαν κισσός σε ένα παλιό σπίτι ή σαν ιστός σε μια παλιά ντουλάπα. Από το συγκλονιστικό εναρκτήριο “Breadcrumb Trail” γίνεται εμφανές ότι δεν είναι ένα συνηθισμένο album. Ο Brian McMahan αφηγείται την γνωριμία του μια μάντισσα στο λούνα πάρκ ενώ οι κιθάρες κουδουνίζουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Βασικά νομίζω ότι η λέξη φως δεν έχει θέση σε κανένα άλλο σημείου του album.
Ο τρόπος που οι πραγματικές ή φανταστικές ιστορίες του “Spiderland” εκφέρονται, είναι πρωτότυπος και χαρακτηριστικός. Δεν έχουμε να κάνουμε με τραγούδι, αλλά δεν είναι και απλή αφήγηση. Ο ακροατής αφού πιαστεί στον ιστό της ιστορίας έρχεται αντιμέτωπος με την συναισθηματική έκρηξη. Και μετά...; Ξαναγυρνά στην πρώτη κατάσταση. Η δημιουργία μιας έντονα συναισθηματικής κατάστασης και η κάθαρση που ακολουθεί είναι σήμα κατατεθέν του album. Η quiet vs loud τακτική αυτή, έγινε βασικό χαρακτηριστικό στο post-rock.
Στο “Nosferatu Man” οι Slint χρησιμοποιούν ένα περίεργο ρυθμό και στριγκλιάρικες δυσαρμονικές κιθάρες θυμίζοντας το math, post-hardcore πρόσφατο παρελθόν τους ενώ στο “Don, Aman” που ακολουθεί το θέμα είναι η αγχώδης διαταραγμένη κοινωνική συμπεριφορά, η εφηβική(;) απομόνωση και η άρνηση. Μέσα από μια μονότονη, κατατονική κιθάρα, να συνοδεύει τον αφηγητή που ψιθυρίζει την ιστορία του. Στο “Don, Aman” η κάθαρση δεν έρχεται ποτέ, όπως στην αληθινή ζωή άλλωστε, ούτε καν όταν κοντά στα πέντε λεπτά η κιθάρα αποκτά μια μικρή παραμόρφωση που θα μπορούσε να αφήσει τον ακροατή να ξεσπάσει και να αναπνεύσει από αυτόν τον κλειστοφοβικό κόσμο.
Το “Washer” αλλά και το “For Dinner...” συνεχίζουν αυτήν την κατάδυση στην επαναλαμβανόμενη, σχεδόν καταθλιπτική δίνη του album που εκλιπαρεί για να ξεσπάσει αλλά οι Slint το κάνουν με το σταγονόμετρο. Νομίζω ότι η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του “Spiderland” είναι για τα 90s, ότι ήταν αυτή του “Closer” για τα 80s.
Το album κλείνει με ένα εκπληκτικό κομμάτι που περικλείει όλο τον κόσμο του album, το “Goodmorning, Captain” είναι η κάθαρση που περιμένει στωικά ο ακροατής. Μουσικά η κιθάρα στηρίζεται σε δύο ακόρντα και σιωπά κάθε φορά που μιλάει ο αφηγητής, ενώ μπάσο και ντραμς με στρατιωτική πειθαρχεία επιμένουν στο επιληπτικό τους μοτίβο. Σταματούν μόνο για λίγο, αφήνοντας την κιθάρα μόνη λίγο πριν την πρώτη (μικρή) έκρηξη και συνεχίζουν εκεί που έμειναν. Ο αφηγητής αυτή την φορά μας εξιστορεί την μοναξιά ενός ναυαγού καπετάνιου(ο McMahan κάνει θολό το ποιος ακριβώς είναι ο ζωντανός), του μοναδικού επιζώντα, μια τραγική φιγούρα που φαίνεται να καταρρέει από τον φόβο του και την απελπισία που προφανώς απέτυχε. Η κλιμάκωση του κομματιού οδηγεί σε ένα συναισθηματικό χείμαρρο, το μελοδραματικό φινάλε με την ψυχολογική κατάρρευση του ναυαγού και την οδυνηρή κραυγή του “I miss you!Ahh miss you”.
Το “Spiderland” έδωσε στο post-rock την ουσιαστική μορφή του. Την κατάργηση της συμβατικής δομής, την μινιμαλιστική προσέγγιση των κομματιών, την quiet vs loud μανιέρα, την ουδετερότητα στην αφήγηση και το ξέσπασμα σαν κάθαρση.