Sigur Ros - ( ) (2002)
[FatCat]
Μια παρένθεση για τίτλος album , 8 άτιτλα τραγούδια , ένας τραγουδιστής που δεν τραγουδάει αλλά κάνει διάφορους ήχους , ενώ όταν λέει κάτι αυτό είναι σε μια γλώσσα που έχει δημιουργήσει μόνος του , διάρκειες τραγουδιών που ξεκινούν από τα 6μιση λεπτά και φτάνουν μέχρι τα 13 και μπροστά μας έχουμε ένα άκρως εμπορικό album. Όχι και ότι πιο συνηθισμένο . Όμως οι Ισλανδοί Sigur Ros είχαν ήδη κερδίσει το κοινό και τους κριτικούς με το προηγούμενο τους “Agaetis Byrjun” τρία χρόνια πριν, χωρίς να μπορεί να πει κανείς ότι ήταν συνηθισμένοι.
Η ιδιαίτερη μουσική τους πρόταση βρήκε πρόσφορο έδαφος από την έκρηξη του post-rock μετά τα μισά των 90s και την αναγνωρισιμότητα που είχαν κερδίσει μπάντες σαν τους Godspeed You!Black Emperor και τους Mogwai . Έτσι έδρασαν κάτω από την ομπρέλα του post-rock , αν και δύσκολα θεωρώ ότι μπορεί κάποιος να εξηγήσει το τόσο ιδιαίτερο στυλ τους με αυτόν τον όρο . Το να αποκαλέσουμε την μουσική τους , art rock με τον ίδιο τρόπο που θα το κάναμε για τους Pink Floyd και τους Radiohead θα ήταν κατά τη γνώμη μου πιο ακριβές , φτάνει να εξηγούσαμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια instrumental(αν θεωρήσουμε ότι λόγο έλλειψης στίχων , η φωνή του Jonsi λαμβάνεται υπόψιν σαν ένα ακόμα όργανο) σχεδόν μπάντα (mini ορχήστρα καλύτερα) που όπως οι περισσότερες μεγάλες μπάντες δεν βιάζεται και δίνει όσο χρόνο χρειάζεται στις συνθέσεις της για να αναπτυχθούν ενώ παράλληλα αρέσκεται στις θορυβώδεις επικές κορυφώσεις .
Ένα αριστούργημα των 00s και μια μουσική που το μεγαλείο της δεν προσπάθησε κανείς να επαναλάβει (όπως και στην περίπτωση των GY!BE) .
[FatCat]
Μια παρένθεση για τίτλος album , 8 άτιτλα τραγούδια , ένας τραγουδιστής που δεν τραγουδάει αλλά κάνει διάφορους ήχους , ενώ όταν λέει κάτι αυτό είναι σε μια γλώσσα που έχει δημιουργήσει μόνος του , διάρκειες τραγουδιών που ξεκινούν από τα 6μιση λεπτά και φτάνουν μέχρι τα 13 και μπροστά μας έχουμε ένα άκρως εμπορικό album. Όχι και ότι πιο συνηθισμένο . Όμως οι Ισλανδοί Sigur Ros είχαν ήδη κερδίσει το κοινό και τους κριτικούς με το προηγούμενο τους “Agaetis Byrjun” τρία χρόνια πριν, χωρίς να μπορεί να πει κανείς ότι ήταν συνηθισμένοι.
Η ιδιαίτερη μουσική τους πρόταση βρήκε πρόσφορο έδαφος από την έκρηξη του post-rock μετά τα μισά των 90s και την αναγνωρισιμότητα που είχαν κερδίσει μπάντες σαν τους Godspeed You!Black Emperor και τους Mogwai . Έτσι έδρασαν κάτω από την ομπρέλα του post-rock , αν και δύσκολα θεωρώ ότι μπορεί κάποιος να εξηγήσει το τόσο ιδιαίτερο στυλ τους με αυτόν τον όρο . Το να αποκαλέσουμε την μουσική τους , art rock με τον ίδιο τρόπο που θα το κάναμε για τους Pink Floyd και τους Radiohead θα ήταν κατά τη γνώμη μου πιο ακριβές , φτάνει να εξηγούσαμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια instrumental(αν θεωρήσουμε ότι λόγο έλλειψης στίχων , η φωνή του Jonsi λαμβάνεται υπόψιν σαν ένα ακόμα όργανο) σχεδόν μπάντα (mini ορχήστρα καλύτερα) που όπως οι περισσότερες μεγάλες μπάντες δεν βιάζεται και δίνει όσο χρόνο χρειάζεται στις συνθέσεις της για να αναπτυχθούν ενώ παράλληλα αρέσκεται στις θορυβώδεις επικές κορυφώσεις .
Ένα αριστούργημα των 00s και μια μουσική που το μεγαλείο της δεν προσπάθησε κανείς να επαναλάβει (όπως και στην περίπτωση των GY!BE) .