Οδός 55 - Οδός 55 (2012)
[Ειρκτή]
Πρώτη δημοσίευση στο Blog Slakerblud (14/07/2013)
Ο ομώνυμος δίσκος των Οδός 55 βγήκε πέρυσι. Νομίζω. Τον άκουσα πριν λίγες μέρες, σχεδόν ανόρεχτα θα έλεγα. Για τη φάση κυρίως, γιατί κάποιος μου είπε ότι είναι κατάσταση ΑΝΤΙ, Χωρίς Περιδέραιο. Δεν είναι.
Στην τρέχουσα χρονική περίοδο, αυτή είναι η μπάντα που ζέχνει τόσο πολύ Αθήνα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Με τους αρρωστημένους, μονότονους ρυθμούς τους, τα ενίοτε σπαρακτικά φωνητικά, τους στίχους που δεν πιάνω πάντα, αλλά προσπαθώ. Προσπαθώ, γιατί θέλω ν΄ ακούσω τι έχουν να πουν, με ενδιαφέρει. Σα χαρακτηρισμός επί του γενικοτέρου για το έργο μου ‘ρχεται το “ειλικρινές”, αλλά είναι προσβολή αυτό, όσο κι αν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πιο πολύ του ταιριάζει το “στα ίσα”. Τελείως Αθήνα, δεν ξέρω. Είναι σκηνές που βλέπω όλη την ώρα, σα φωτογραφίες είναι. Σα γροθιές, σα βελόνες.
Εντάξει, δε χωράει ποίηση εδώ, μαλακίες, απλά το ακούς και τέλος. Σ’ έχει αρπάξει και τελείωσες. Δεν ξέρω αν θα το αντιμετώπιζα διαφορετικά αν είχε αγγλικό στίχο, δεν είναι ότι μου ήταν αδιάφορη η υπόκρουση, κάθε άλλο. Ποστπανκίλα γαμάτη, χωρίς ίχνος κάτι εγχώριου σε όλη τη διάρκεια του.
Έγραφα πριν λίγο καιρό ότι με ενοχλούσε το γεγονός που σε φάση τύποι ντύνουν την ποίησή τους με μέτρια μουσική ρε. Δεν τους νοιάζει. Δίνει τόσο συν η αμεσότητα του να στα λέει κάποιος στη γλώσσα σου που ξεχνάς ν’ ακούσεις τι παίζει από πίσω. Άκου τους “Αεικίνητους”. Καταλαβαίνεις; Σ’ αρπάζει από το λαιμό και σε κολλάει στον τοίχο. Δεν έχουν σχέση με την εν λόγω κατηγορία, λοιπόν. Σχεδόν με ενοχλεί όταν τραγουδάνε στ’ Αγγλικά. Είναι η φωνή του τύπου. Σπαρακτική. Άμεση. Ξεχωριστή.
Το μόνο που μένει είναι να τους δώ κάποια στιγμή το χειμώνα, μια μέρα που να βρέχει. Να γαμηθώ τελείως.
[Ειρκτή]
Πρώτη δημοσίευση στο Blog Slakerblud (14/07/2013)
Ο ομώνυμος δίσκος των Οδός 55 βγήκε πέρυσι. Νομίζω. Τον άκουσα πριν λίγες μέρες, σχεδόν ανόρεχτα θα έλεγα. Για τη φάση κυρίως, γιατί κάποιος μου είπε ότι είναι κατάσταση ΑΝΤΙ, Χωρίς Περιδέραιο. Δεν είναι.
Στην τρέχουσα χρονική περίοδο, αυτή είναι η μπάντα που ζέχνει τόσο πολύ Αθήνα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Με τους αρρωστημένους, μονότονους ρυθμούς τους, τα ενίοτε σπαρακτικά φωνητικά, τους στίχους που δεν πιάνω πάντα, αλλά προσπαθώ. Προσπαθώ, γιατί θέλω ν΄ ακούσω τι έχουν να πουν, με ενδιαφέρει. Σα χαρακτηρισμός επί του γενικοτέρου για το έργο μου ‘ρχεται το “ειλικρινές”, αλλά είναι προσβολή αυτό, όσο κι αν ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πιο πολύ του ταιριάζει το “στα ίσα”. Τελείως Αθήνα, δεν ξέρω. Είναι σκηνές που βλέπω όλη την ώρα, σα φωτογραφίες είναι. Σα γροθιές, σα βελόνες.
Εντάξει, δε χωράει ποίηση εδώ, μαλακίες, απλά το ακούς και τέλος. Σ’ έχει αρπάξει και τελείωσες. Δεν ξέρω αν θα το αντιμετώπιζα διαφορετικά αν είχε αγγλικό στίχο, δεν είναι ότι μου ήταν αδιάφορη η υπόκρουση, κάθε άλλο. Ποστπανκίλα γαμάτη, χωρίς ίχνος κάτι εγχώριου σε όλη τη διάρκεια του.
Έγραφα πριν λίγο καιρό ότι με ενοχλούσε το γεγονός που σε φάση τύποι ντύνουν την ποίησή τους με μέτρια μουσική ρε. Δεν τους νοιάζει. Δίνει τόσο συν η αμεσότητα του να στα λέει κάποιος στη γλώσσα σου που ξεχνάς ν’ ακούσεις τι παίζει από πίσω. Άκου τους “Αεικίνητους”. Καταλαβαίνεις; Σ’ αρπάζει από το λαιμό και σε κολλάει στον τοίχο. Δεν έχουν σχέση με την εν λόγω κατηγορία, λοιπόν. Σχεδόν με ενοχλεί όταν τραγουδάνε στ’ Αγγλικά. Είναι η φωνή του τύπου. Σπαρακτική. Άμεση. Ξεχωριστή.
Το μόνο που μένει είναι να τους δώ κάποια στιγμή το χειμώνα, μια μέρα που να βρέχει. Να γαμηθώ τελείως.