Mogwai – Young Team (1997)
[Chemical Underground]
Όταν ο Johnny Rotten των Sex Pistols ούρλιαζε “I'm an antichrist” επαναπροσδιόριζε το ιδεολογικό υπόβαθρο του rock, το έκανε ξανά επικίνδυνο και ριζοσπαστικό. Οι Mogwai συνήθιζαν να αυτοπεριγράφονται σαν punk-rock μπάντα. Παρόλο που κάτι τέτοιο ακούγεται άκυρο, ο ισχυρισμός τους είναι αρκετά βάσιμος. Η ουσία αυτού που ήθελαν να πουν οι Mogwai ήταν παρόμοιος με τη μουσική βάση του punk. Ήταν η ανάγκη για έκφραση με οποιοδήποτε μέσο, η ανάγκη για αλλαγή. Για αλλαγή από αυτό το στάσιμο και ακίνδυνο πράγμα που είχε καταντήσει το rock των 90s η μουσική βιομηχανία.
Επίσης οι Mogwai χρησιμοποίησαν την πρόκληση και την προβοκάτσια όπως είχαν κάνει και οι punk μπάντες. Κράζοντας διάφορες mainstream μπάντες όπως οι Blur, για τους οποίους μάλιστα τύπωσαν και μπλουζάκια που έγραφαν “Blur are Shite” (με το e να μην έχει καμία σημασία φυσικά). Για να γίνει η μετάβαση, να πάρει την θέση του κυρίαρχου ο διεκδικητής πρέπει πρώτα να τελειώνει μαζί του. Έτσι λοιπόν κατά τη γνώμη μου παρόλο που αρκετές μπάντες όπως οι Tortoise και οι Bark Psychosis είχαν πιο πριν ξεκινήσει μια διαδικασία μετάβασης, οι Mogwai έδωσαν πραγματικά νόημα στον όρο post-rock. Μάλιστα, το έκαναν χρησιμοποιώντας κυρίως τα βασικά συστατικά του, αφού σε σχέση με τα παραπάνω συγκροτήματα δεν ανακάτεψαν τα διάφορα είδη αλλά αφαίρεσαν. Οι μινιμαλιστικές συνθέσεις των πρώτων κυκλοφοριών τους, πολλές φορές στηριζόντουσαν σε ένα-δύο ακόρντα που επαναλαμβανόντουσαν ακόμα και για δέκα λεπτά. Η βασική μελωδία ενός τυπικού Mogwai κομματιού, αφού ολοκληρωθεί σιγά σιγά θα αποσυντεθεί μέσα από φορτία λευκού θορύβου για να επιστρέψει στην αρχική της κατάσταση.
Ο θόρυβος στα πρώτα live των Mogwai σύμφωνα με το hype τις περιόδου εκείνης(όπου δεν υπήρχε Youtube) ήταν εξοντωτικός και πολλοί από τους παρευρισκόμενους αποχωρούσαν. Φυσικά το hype έπαιξε σημαντικό ρόλο στην γιγάντωση του φαινομένου post-rock. Οι Mogwai είχαν γίνει τα αγαπημένα παιδιά των Βρετανών δημοσιογράφων και μαζί με τους Godspeed You! Black Emperor είναι οι βασικοί υπεύθυνοι που ένα underground και πειραματικό ρεύμα πήρε τόση προβολή που ακόμα και σήμερα, ενώ πάνε χρόνια από τον τελευταίο πραγματικά αξιόλογο post-rock δίσκο, δυσκολευόμαστε να εξοβελίσουμε τον όρο από τις μουσικές συζητήσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μονάχα με το hype των περιοδικών, γιατί κάθε πράγμα που επιτυγχάνει να ζήσει περισσότερο πρέπει να έχει τα μνημεία του, κάτι που να υπενθυμίζει την αξία και την δυναμική του. Το Young Team είναι ακριβώς αυτό. Ένα μνημειώδες έργο, γεμάτο πάθος και συναίσθημα. Νεανικό άγχος και συσσωρευμένη ενέργεια ενάντια στην ζοφερή αστική πίεση.
“Cause this music can put a human being in a trance like state and deprive it for the sneaking feeling of existing. Cause music is bigger than words and wider than pictures. If someone said that Mogwai are the stars I would not object. If the stars had a sound it would sound like this.The punishment for these solemn words can be hard. Can blood boil like this at the sound of a noisy tape that I've heard. I know one thing. On Saturday, the sky will crumble together (or something) with a huge bang to fit into the cave.”
Με το κείμενο αυτό, διαβασμένο από την φίλη του group, Mari Myren* από την Νορβηγία που περιγράφει τον ήχο των Mogwai, ανοίγει το Young Team. Το εναρκτήριο Yes! I 'm a Long Way from Home μας τυλίγει στην θολή δίνη του album. Το μπάσο παίρνει την σκυτάλη από τον μονόλογο της εισαγωγής και δίνει το έναυσμα για να χτιστεί σιγά σιγά ολόκληρο το κομμάτι, με την μελωδία του να παίζει με το φως και το σκοτάδι, φτάνοντας στο πρώτο κιθαριστικό κρεσέντο τονίζοντας την δυναμική αντίθεση μεταξύ του πρώτου ήσυχου και καθαρού μέρους και την ένταση του ξεσπάσματος. Η μελωδία επιστρέφει και χάνεται για να μείνει μόνο η ηχογραφημένη φωνή του Barry Burns (μετέπειτα μέλος του group) να διαβάζει ένα μάλλον αστείο κείμενο παιγμένο σε reverse mode (ανάποδα).
Το Like Herod που ακολουθεί είναι πραγματικά εφιαλτικό. Στα σχεδόν 12 λεπτά του, οι Mogwai, στο πιο Slint κομμάτι που έγραψαν ποτέ κάνουν την έκφραση “δυναμική αντίθεση” που χρησιμοποίησα πιο πριν να ακούγεται αστεία. Πάνω σε μια θεοσκότεινη μπασογραμμή, πλαισιομένη από ένα Joy Division drumbeat και δυο κιθάρες βγαλμένες από το Spiderland όπου η μια είναι σχεδόν αντίστροφη της άλλης. Μετά το πρώτο δίλεπτο τα τύμπανα σιγά σιγά χάνονται αφήνοντας μόνα τα έγχορδα να μουρμουρίζουν και εκεί που δεν το περιμένεις σκάει ένα (σχεδόν) metal κύμα παραμόρφωσης και θορύβου. Η ίδια ακολουθία θα επαναληφθεί μόνο που κάθε φορά θα γίνεται εφιαλτικότερη και πιο θορυβώδης, τερματίζοντας τη με αργό τρόπο με το feedback να κρατάει σχεδόν 4 λεπτα...All time classic και από τα κομμάτια που μέχρι και σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι στα live των Mogwai.
Πραγματικά σε ποιο κομμάτι του album να πρωτοσταθεί κανείς; Στον κλειστοφοβικό χείμαρρο που ονομάζεται Katrien (και αποτελεί προσωπικό αγαπημένο του γράφοντος) και απευθύνεται κατευθείαν στο θυμικό παρά στην λογική; Στο μαγικό Tracy; Όπου η αστρική προβολή που αναφέρεται στο ξεκίνημα του album βρίσκει τον καλύτερο υπερασπιστή της στην υπέροχη μελωδία που στήνεται από το glockenspiel του Brendan O' Hare και τις κιθάρες(οι οποίες θα μου θυμίζουν για πάντα U2 παρεπιπτόντως). Στο Summer; Το οποίο είναι μάλλον το πρώτο hit-άκι των Mogwai καθώς είχε συμπεριληφθεί και στο Ten Rapid(συλλογή με τα πρώτα single των Mogwai που κυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν το Young Team) αν και εδώ βρίσκεται σε διαφορετική μορφή.
Η μοναδική εξαίρεση στον instrumental κόσμο του Young Team είναι το “R U Still in 2 It” στο οποίο ο Aidan Moffat των συμπατριωτών τους Arab Strap, ο οποίος αφού με το προσωπικό του σχήμα έχει αναλάβει να αναλύσει με τον πλέον κυνικό τρόπο τις συναισθηματικές/σεξουαλικές σχέσεις των δύο φύλλων, συμμετέχει και στο Young Team περιγράφοντας με τον τρόπο του το τέλος(μάλλον) μιας σχέσης. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το πιο ήρεμο κομμάτι του δίσκου και βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πιανιστικά ιντερλούδια, το With Portfolio το οποίο ξεκινάει παραπλανητικά και εξελίσσεται στην πιο εφιαλτικά θορυβώδη στιγμή του album, όπου για σχεδόν 1μιση λεπτό ο θόρυβος πηγαινοέρχεται δεξιά και αριστερά τριβελίζοντας στα αυτιά του ακροατή. Το έτερο ιντερλούδιο με το όνομα A Cheery Wave From Stranded Youngsters, αποτελεί μια εισαγωγή στο επικό τελείωμα του album...
...Mogwai Fear Satan. Το tour de force του Young Team. Για 16 ολόκληρα λεπτά οι Mogwai ξεσπούν πάνω σ ένα επιληπτικό, αλλόφρων drumbeat, ένα μπάσο που κρατάει τα μπόσικα και τις κιθάρες να λυσσομανούν και να ουρλιάζουν, σταματούν για λίγο για να ξεπροβάλει μια γαλήνια μελωδία από φλάουτο που ταξιδεύει με μπάσο και ντραμς μέχρι να επιστρέψει ο εφιάλτης για να σβήσει αργά αργά με το feedback να ξεμακραίνει...Μεγαλειώδες...
To Young Team γεφυρώνει τους κόσμους του Closer των Joy Division με το shoegaze του Loveless των My Bloody Valentine και τον κόσμο του Spiderland των Slint με τον θόρυβο και την μανία των Sonic Youth. Αποτέλεσε την νούμερο 1 επιρροή για τις μπάντες που έπαιξαν post-rock στα επόμενα χρόνια και το πρώτο βήμα που οδήγησε στην αύξηση της δημοτικότητας της σκηνής. Η αναίδεια των δημιουργών του και η αντί-ποπ αισθητική που το κράτησε έξω από τον κυκεώνα που ονομάστηκε brit-pop και ξερνούσε ήρωες της μιας μέρας, με ρετρό επιρροές και άγευστες επανεκδόσεις των βρετανικών 60s και 70s, αφύπνισε ένα μεγάλο μέρος κοινού που είχε διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις, αρνούνταν την τρίλεπτη ραδιοφωνική ευφορία και προβληματιζόταν από την τύπου fast-food μουσική κουλτούρα του MTV.
*http://youngteam.co.uk/brightlight/eng/lyrics_y
[Chemical Underground]
Όταν ο Johnny Rotten των Sex Pistols ούρλιαζε “I'm an antichrist” επαναπροσδιόριζε το ιδεολογικό υπόβαθρο του rock, το έκανε ξανά επικίνδυνο και ριζοσπαστικό. Οι Mogwai συνήθιζαν να αυτοπεριγράφονται σαν punk-rock μπάντα. Παρόλο που κάτι τέτοιο ακούγεται άκυρο, ο ισχυρισμός τους είναι αρκετά βάσιμος. Η ουσία αυτού που ήθελαν να πουν οι Mogwai ήταν παρόμοιος με τη μουσική βάση του punk. Ήταν η ανάγκη για έκφραση με οποιοδήποτε μέσο, η ανάγκη για αλλαγή. Για αλλαγή από αυτό το στάσιμο και ακίνδυνο πράγμα που είχε καταντήσει το rock των 90s η μουσική βιομηχανία.
Επίσης οι Mogwai χρησιμοποίησαν την πρόκληση και την προβοκάτσια όπως είχαν κάνει και οι punk μπάντες. Κράζοντας διάφορες mainstream μπάντες όπως οι Blur, για τους οποίους μάλιστα τύπωσαν και μπλουζάκια που έγραφαν “Blur are Shite” (με το e να μην έχει καμία σημασία φυσικά). Για να γίνει η μετάβαση, να πάρει την θέση του κυρίαρχου ο διεκδικητής πρέπει πρώτα να τελειώνει μαζί του. Έτσι λοιπόν κατά τη γνώμη μου παρόλο που αρκετές μπάντες όπως οι Tortoise και οι Bark Psychosis είχαν πιο πριν ξεκινήσει μια διαδικασία μετάβασης, οι Mogwai έδωσαν πραγματικά νόημα στον όρο post-rock. Μάλιστα, το έκαναν χρησιμοποιώντας κυρίως τα βασικά συστατικά του, αφού σε σχέση με τα παραπάνω συγκροτήματα δεν ανακάτεψαν τα διάφορα είδη αλλά αφαίρεσαν. Οι μινιμαλιστικές συνθέσεις των πρώτων κυκλοφοριών τους, πολλές φορές στηριζόντουσαν σε ένα-δύο ακόρντα που επαναλαμβανόντουσαν ακόμα και για δέκα λεπτά. Η βασική μελωδία ενός τυπικού Mogwai κομματιού, αφού ολοκληρωθεί σιγά σιγά θα αποσυντεθεί μέσα από φορτία λευκού θορύβου για να επιστρέψει στην αρχική της κατάσταση.
Ο θόρυβος στα πρώτα live των Mogwai σύμφωνα με το hype τις περιόδου εκείνης(όπου δεν υπήρχε Youtube) ήταν εξοντωτικός και πολλοί από τους παρευρισκόμενους αποχωρούσαν. Φυσικά το hype έπαιξε σημαντικό ρόλο στην γιγάντωση του φαινομένου post-rock. Οι Mogwai είχαν γίνει τα αγαπημένα παιδιά των Βρετανών δημοσιογράφων και μαζί με τους Godspeed You! Black Emperor είναι οι βασικοί υπεύθυνοι που ένα underground και πειραματικό ρεύμα πήρε τόση προβολή που ακόμα και σήμερα, ενώ πάνε χρόνια από τον τελευταίο πραγματικά αξιόλογο post-rock δίσκο, δυσκολευόμαστε να εξοβελίσουμε τον όρο από τις μουσικές συζητήσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί μονάχα με το hype των περιοδικών, γιατί κάθε πράγμα που επιτυγχάνει να ζήσει περισσότερο πρέπει να έχει τα μνημεία του, κάτι που να υπενθυμίζει την αξία και την δυναμική του. Το Young Team είναι ακριβώς αυτό. Ένα μνημειώδες έργο, γεμάτο πάθος και συναίσθημα. Νεανικό άγχος και συσσωρευμένη ενέργεια ενάντια στην ζοφερή αστική πίεση.
“Cause this music can put a human being in a trance like state and deprive it for the sneaking feeling of existing. Cause music is bigger than words and wider than pictures. If someone said that Mogwai are the stars I would not object. If the stars had a sound it would sound like this.The punishment for these solemn words can be hard. Can blood boil like this at the sound of a noisy tape that I've heard. I know one thing. On Saturday, the sky will crumble together (or something) with a huge bang to fit into the cave.”
Με το κείμενο αυτό, διαβασμένο από την φίλη του group, Mari Myren* από την Νορβηγία που περιγράφει τον ήχο των Mogwai, ανοίγει το Young Team. Το εναρκτήριο Yes! I 'm a Long Way from Home μας τυλίγει στην θολή δίνη του album. Το μπάσο παίρνει την σκυτάλη από τον μονόλογο της εισαγωγής και δίνει το έναυσμα για να χτιστεί σιγά σιγά ολόκληρο το κομμάτι, με την μελωδία του να παίζει με το φως και το σκοτάδι, φτάνοντας στο πρώτο κιθαριστικό κρεσέντο τονίζοντας την δυναμική αντίθεση μεταξύ του πρώτου ήσυχου και καθαρού μέρους και την ένταση του ξεσπάσματος. Η μελωδία επιστρέφει και χάνεται για να μείνει μόνο η ηχογραφημένη φωνή του Barry Burns (μετέπειτα μέλος του group) να διαβάζει ένα μάλλον αστείο κείμενο παιγμένο σε reverse mode (ανάποδα).
Το Like Herod που ακολουθεί είναι πραγματικά εφιαλτικό. Στα σχεδόν 12 λεπτά του, οι Mogwai, στο πιο Slint κομμάτι που έγραψαν ποτέ κάνουν την έκφραση “δυναμική αντίθεση” που χρησιμοποίησα πιο πριν να ακούγεται αστεία. Πάνω σε μια θεοσκότεινη μπασογραμμή, πλαισιομένη από ένα Joy Division drumbeat και δυο κιθάρες βγαλμένες από το Spiderland όπου η μια είναι σχεδόν αντίστροφη της άλλης. Μετά το πρώτο δίλεπτο τα τύμπανα σιγά σιγά χάνονται αφήνοντας μόνα τα έγχορδα να μουρμουρίζουν και εκεί που δεν το περιμένεις σκάει ένα (σχεδόν) metal κύμα παραμόρφωσης και θορύβου. Η ίδια ακολουθία θα επαναληφθεί μόνο που κάθε φορά θα γίνεται εφιαλτικότερη και πιο θορυβώδης, τερματίζοντας τη με αργό τρόπο με το feedback να κρατάει σχεδόν 4 λεπτα...All time classic και από τα κομμάτια που μέχρι και σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι στα live των Mogwai.
Πραγματικά σε ποιο κομμάτι του album να πρωτοσταθεί κανείς; Στον κλειστοφοβικό χείμαρρο που ονομάζεται Katrien (και αποτελεί προσωπικό αγαπημένο του γράφοντος) και απευθύνεται κατευθείαν στο θυμικό παρά στην λογική; Στο μαγικό Tracy; Όπου η αστρική προβολή που αναφέρεται στο ξεκίνημα του album βρίσκει τον καλύτερο υπερασπιστή της στην υπέροχη μελωδία που στήνεται από το glockenspiel του Brendan O' Hare και τις κιθάρες(οι οποίες θα μου θυμίζουν για πάντα U2 παρεπιπτόντως). Στο Summer; Το οποίο είναι μάλλον το πρώτο hit-άκι των Mogwai καθώς είχε συμπεριληφθεί και στο Ten Rapid(συλλογή με τα πρώτα single των Mogwai που κυκλοφόρησε λίγο καιρό πριν το Young Team) αν και εδώ βρίσκεται σε διαφορετική μορφή.
Η μοναδική εξαίρεση στον instrumental κόσμο του Young Team είναι το “R U Still in 2 It” στο οποίο ο Aidan Moffat των συμπατριωτών τους Arab Strap, ο οποίος αφού με το προσωπικό του σχήμα έχει αναλάβει να αναλύσει με τον πλέον κυνικό τρόπο τις συναισθηματικές/σεξουαλικές σχέσεις των δύο φύλλων, συμμετέχει και στο Young Team περιγράφοντας με τον τρόπο του το τέλος(μάλλον) μιας σχέσης. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι το πιο ήρεμο κομμάτι του δίσκου και βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πιανιστικά ιντερλούδια, το With Portfolio το οποίο ξεκινάει παραπλανητικά και εξελίσσεται στην πιο εφιαλτικά θορυβώδη στιγμή του album, όπου για σχεδόν 1μιση λεπτό ο θόρυβος πηγαινοέρχεται δεξιά και αριστερά τριβελίζοντας στα αυτιά του ακροατή. Το έτερο ιντερλούδιο με το όνομα A Cheery Wave From Stranded Youngsters, αποτελεί μια εισαγωγή στο επικό τελείωμα του album...
...Mogwai Fear Satan. Το tour de force του Young Team. Για 16 ολόκληρα λεπτά οι Mogwai ξεσπούν πάνω σ ένα επιληπτικό, αλλόφρων drumbeat, ένα μπάσο που κρατάει τα μπόσικα και τις κιθάρες να λυσσομανούν και να ουρλιάζουν, σταματούν για λίγο για να ξεπροβάλει μια γαλήνια μελωδία από φλάουτο που ταξιδεύει με μπάσο και ντραμς μέχρι να επιστρέψει ο εφιάλτης για να σβήσει αργά αργά με το feedback να ξεμακραίνει...Μεγαλειώδες...
To Young Team γεφυρώνει τους κόσμους του Closer των Joy Division με το shoegaze του Loveless των My Bloody Valentine και τον κόσμο του Spiderland των Slint με τον θόρυβο και την μανία των Sonic Youth. Αποτέλεσε την νούμερο 1 επιρροή για τις μπάντες που έπαιξαν post-rock στα επόμενα χρόνια και το πρώτο βήμα που οδήγησε στην αύξηση της δημοτικότητας της σκηνής. Η αναίδεια των δημιουργών του και η αντί-ποπ αισθητική που το κράτησε έξω από τον κυκεώνα που ονομάστηκε brit-pop και ξερνούσε ήρωες της μιας μέρας, με ρετρό επιρροές και άγευστες επανεκδόσεις των βρετανικών 60s και 70s, αφύπνισε ένα μεγάλο μέρος κοινού που είχε διαφορετικές απόψεις και αντιλήψεις, αρνούνταν την τρίλεπτη ραδιοφωνική ευφορία και προβληματιζόταν από την τύπου fast-food μουσική κουλτούρα του MTV.
*http://youngteam.co.uk/brightlight/eng/lyrics_y