Labradford – Mi Media Naranja (1997)
[Kranky]
Το “Mi Media Naranja” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το soundtrack για ένα διαστημικό spaghetti western. Η μουσική του Ennio Morricone για τα έργα του Sergio Leone είναι σίγουρα μια, αν όχι η μεγαλύτερη επιρροή, αυτού εδώ του νωχελικού πονήματος.
Περνά την μουσική του μέσα από ένα ambient πρίσμα, επηρεασμένο από τον Brian Enno φυσικά, αλλά έχοντας μια εντελώς space ατμόσφαιρα.
Οι Labradford χρησιμοποιούν moogs και παλιά roland συνθεσαϊζερ, χρησιμοποιούν ωστόσο κιθάρα και μπάσο, βιολί και γενικά οτιδήποτε θα τους ήταν χρήσιμο στο να στήσουν την υπέροχη μουσική τους. “Θα χρησιμοποιούσαμε κάθε μέσο για να πετύχουμε τον ήχο που θέλουμε για κάθε κομμάτι μας. Αν το θέλαμε και είχαμε την δυνατότητα θα χρησιμοποιούσαμε και 70μελή ορχήστρα.” όπως έλεγε ο Robert Donne, μπασίστας του group,σε συνέντευξη για το Fractal Press στον “δικό μας” Χρήστο Καρρά to 1999.* Μάλλον όμως δεν θέλαν (ή δεν μπορούσαν), αφού το album είναι ιδιαίτερα μινιμαλιστικό. Κάθε νότα είναι σαν σταγόνα που πέφτει πάνω στα φύλλα ενός δέντρου, αλλά τόσο προσεγμένα όσο οι Labradford θέλουν.
Ηλεκτρονικοί ήχοι και σφυρίγματα με το pitch στις ψιλές συχνότητες κρύβονται στο πίσω μέρος ενώ τα όποια κρουστά παίρνουν μέρος διακριτικά και σπάνια. Ενώ όποτε ακούγεται η φωνή, αυτό γίνεται ψιθυριστά ή κάπου μακριά. Οι Labradford δεν έχουν ξεσπάσματα. Η κλιμάκωση στις συνθέσεις τους δεν έρχεται με παραμορφώσεις ή δυνατά τύμπανα. Η ένταση είναι ξεκάθαρα συναισθηματική. Απαιτεί την αφοσίωση του ακροατή και όταν την έχει τον παίρνει και τον αφήνει σε άλλο σημείο από όπου τον βρήκε. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα του “Mi Media Naranja” μου θυμίζει πολύ τους Coil. Αυτή η αίσθηση της ομορφιάς αλλά και ματαιότητας. Το ταξίδι από το σκοτάδι στο απαλό λευκό.
Το αργοκίνητο νεφέλωμα που ονομάζεται “Mi Media Naranja” είναι από τα αθόρυβα κομμάτια του post-rock.
*Fractal Press τεύχος 121 Μαϊος-Ιούνιος 1999
[Kranky]
Το “Mi Media Naranja” θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το soundtrack για ένα διαστημικό spaghetti western. Η μουσική του Ennio Morricone για τα έργα του Sergio Leone είναι σίγουρα μια, αν όχι η μεγαλύτερη επιρροή, αυτού εδώ του νωχελικού πονήματος.
Περνά την μουσική του μέσα από ένα ambient πρίσμα, επηρεασμένο από τον Brian Enno φυσικά, αλλά έχοντας μια εντελώς space ατμόσφαιρα.
Οι Labradford χρησιμοποιούν moogs και παλιά roland συνθεσαϊζερ, χρησιμοποιούν ωστόσο κιθάρα και μπάσο, βιολί και γενικά οτιδήποτε θα τους ήταν χρήσιμο στο να στήσουν την υπέροχη μουσική τους. “Θα χρησιμοποιούσαμε κάθε μέσο για να πετύχουμε τον ήχο που θέλουμε για κάθε κομμάτι μας. Αν το θέλαμε και είχαμε την δυνατότητα θα χρησιμοποιούσαμε και 70μελή ορχήστρα.” όπως έλεγε ο Robert Donne, μπασίστας του group,σε συνέντευξη για το Fractal Press στον “δικό μας” Χρήστο Καρρά to 1999.* Μάλλον όμως δεν θέλαν (ή δεν μπορούσαν), αφού το album είναι ιδιαίτερα μινιμαλιστικό. Κάθε νότα είναι σαν σταγόνα που πέφτει πάνω στα φύλλα ενός δέντρου, αλλά τόσο προσεγμένα όσο οι Labradford θέλουν.
Ηλεκτρονικοί ήχοι και σφυρίγματα με το pitch στις ψιλές συχνότητες κρύβονται στο πίσω μέρος ενώ τα όποια κρουστά παίρνουν μέρος διακριτικά και σπάνια. Ενώ όποτε ακούγεται η φωνή, αυτό γίνεται ψιθυριστά ή κάπου μακριά. Οι Labradford δεν έχουν ξεσπάσματα. Η κλιμάκωση στις συνθέσεις τους δεν έρχεται με παραμορφώσεις ή δυνατά τύμπανα. Η ένταση είναι ξεκάθαρα συναισθηματική. Απαιτεί την αφοσίωση του ακροατή και όταν την έχει τον παίρνει και τον αφήνει σε άλλο σημείο από όπου τον βρήκε. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα του “Mi Media Naranja” μου θυμίζει πολύ τους Coil. Αυτή η αίσθηση της ομορφιάς αλλά και ματαιότητας. Το ταξίδι από το σκοτάδι στο απαλό λευκό.
Το αργοκίνητο νεφέλωμα που ονομάζεται “Mi Media Naranja” είναι από τα αθόρυβα κομμάτια του post-rock.
*Fractal Press τεύχος 121 Μαϊος-Ιούνιος 1999