Disco Inferno – D.I. Go Pop (1994)
[Rough Trade]
“Το απόλυτο χάος” είναι η συνήθης περιγραφή για το album αυτό στην πρώτη του ακρόαση. Οι Disco Inferno ήταν μια κάπως αργοπορημένη post-punk μπάντα κοντά στους Joy Division και τους New Order, τους Wire, την κιθαριστική αισθητική των Durutti Column και τους My Bloody Valentine. Τα πρώτα τους e.p. είναι γεμάτα από υπέροχες pop μελωδίες, μια απαγγελία της ιδιότυπης ποίησης τους αντί τραγουδιού και διάσπαρτους ambient ήχους. ; Όχι όμως και στο “D.I. Go Pop”! Εδώ οι μελωδίες λανθάνουν και δεκάδες samples, από νερό που χύνεται, φωτογραφικές μηχανές, αυτοκίνητα που κορνάρουν και ένα σωρό άλλους ήχους που δημιουργούν ένα θορυβώδες και οδυνηρό αλλά ατμοσφαιρικό, παράφωνο και όμως πιασάρικο αποτέλεσμα.
Ο ειρωνικός τίτλος του album έχει να κάνει πιθανόν με την εμπορική αποτυχία των Disco Inferno. Το “D.I. Go Pop” παραγνωρίστηκε στον καιρό του, όμως πήρε την εκδίκηση του “και έγινε ποπ” με το πέρασμα τον χρόνων, αποκτώντας cult status λόγω του οργισμένου αβανγκαρντισμού και της εμμονής των δημιουργών του στον πειραματισμό και την ανακατασκευή της μουσικής με διαφορετικά υλικά.
[Rough Trade]
“Το απόλυτο χάος” είναι η συνήθης περιγραφή για το album αυτό στην πρώτη του ακρόαση. Οι Disco Inferno ήταν μια κάπως αργοπορημένη post-punk μπάντα κοντά στους Joy Division και τους New Order, τους Wire, την κιθαριστική αισθητική των Durutti Column και τους My Bloody Valentine. Τα πρώτα τους e.p. είναι γεμάτα από υπέροχες pop μελωδίες, μια απαγγελία της ιδιότυπης ποίησης τους αντί τραγουδιού και διάσπαρτους ambient ήχους. ; Όχι όμως και στο “D.I. Go Pop”! Εδώ οι μελωδίες λανθάνουν και δεκάδες samples, από νερό που χύνεται, φωτογραφικές μηχανές, αυτοκίνητα που κορνάρουν και ένα σωρό άλλους ήχους που δημιουργούν ένα θορυβώδες και οδυνηρό αλλά ατμοσφαιρικό, παράφωνο και όμως πιασάρικο αποτέλεσμα.
Ο ειρωνικός τίτλος του album έχει να κάνει πιθανόν με την εμπορική αποτυχία των Disco Inferno. Το “D.I. Go Pop” παραγνωρίστηκε στον καιρό του, όμως πήρε την εκδίκηση του “και έγινε ποπ” με το πέρασμα τον χρόνων, αποκτώντας cult status λόγω του οργισμένου αβανγκαρντισμού και της εμμονής των δημιουργών του στον πειραματισμό και την ανακατασκευή της μουσικής με διαφορετικά υλικά.