Converge - All We Love We Leave Behind (2012)
[Epitaph]
Πρώτη δημοσίευση στο Sawbiz.gr
Ο κόσμος των Converge είναι ακραίος. Ακραίο Hardcore-Punk. Ακραία συναισθηματικός. Mathcore, Grindcore, Sludge, χαρακτηρισμοί που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για να περιγράψει την μουσική τους. Ανορθόδοξα μετρήματα, rifs που πατάνε στους Slayer αλλά και στα blues (με μια πιο sludge εκφορά βέβαια). Ακραίοι αλλά και εκλεπτυσμένοι, ανακατεύουν πράγματα από εντελώς διαφορετικούς μουσικούς κόσμους. (Πιο) σκισμένα φωνητικά (δεν γίνεται), ξερνούν στίχους γεμάτους συναισθηματική φόρτιση και αφοσίωση. Η πρώτη ακρόαση ενός (οποιουδήποτε μάλλον) δίσκου των Converge είναι σίγουρα επίπονη. Οι Converge θα βρίσκονται για πάντα πολύ ψηλά στην λίστα των σχημάτων του ακραίου χώρου. Μόνο το μνημειώδες “Jane Doe” του 2001 αρκεί. Μαζί με τους Botch και τους πολυ-διαφημισμένους Dillinger Escape Plan έφεραν την λέξη mathcore στην προηγούμενη δεκαετία. Η μπάντα από το Σάλεμ της Μασαχουσέτης, με μια αξιοζήλευτη σειρά album κατάφερε πλέον να έχει αποκτήσει την δημοφιλία που της αξίζει. Το “You Fail Me” (2004), ανατριχιαστικά παθιασμένο, το σαφώς πιο ευθύ “No Heroes” (2006) και το “Axe to Fall”(2009) με αρκετούς επίτιμους καλεσμένους από την αφρόκρεμα του σκληρού ήχου(από Neurosis, Cave In, Hatebreed κτλ) βρίθουν ενέργεια, πάθος αλλά και έμπνευση.
Ο καινούριος δίσκος λοιπόν αυτής της τόσο σημαντικής μπάντας, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς για τους οπαδούς του πιο intellectuel σκληρού ήχου. Χωρίς να είναι ανανεωτικό για τον ήχο τους σε καμία περίπτωση, το “All We Love We Leave Behind” αποτελεί όαση στον όλο και πιο πλαστικοποιημένο ήχο στο χώρο του μεταλλικού hardcore με τις copy-paste παραγωγές. Punk ορμή, τεχνική όπως πάντα, ευφυέστατα rifs και κιθαριστικές ακροβασίες από τον hardcore ήρωα, Kurt Ballou (υπεύθυνος και για την παραγωγή). Στίχοι γεμάτοι απώλεια, ακραία θλίψη, αλλά και αφοσίωση. Όπως μαρτυρά και ο τίτλος του album, το παρελθόν είναι το κεντρικό θέμα αλλά φυσικά και το πως το ξεπερνάς και τι αφήνεις πίσω.
Το εναρκτήριο “Aimless Arrow” είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του album, αν και το ομώνυμο, όπως παραδοσιακά γίνεται στα albums των Converge είναι επίσης highlight. Κάτι που ξεφεύγει από την “παράδοση¨, είναι η απουσία ενός 10λεπτου έπους, σαν το Jane Doe (από το ομώνυμο album) ή το Grimm Heart από το “No Heroes”. Το Coral Blue μόνο και μόνο από τον τίτλο του ξεχωρίζει, αν και τα “γηπεδικά” ρεφρέν που χρησιμοποιούν καμιά φορά η Converge δεν ανήκουν στην λίστα μου με τα θετικά τους. Sadness Comes Home και Glacial Pace “tick-αρονται” σαν κομμάτια που ξεχωρίζουν κάπως, αν και εδώ που τα λέμε το album φεύγει “νεράκι”. Η διάρκεια του, είναι μόλις 38 λεπτά κάτι που βολεύει για να να το χεις στο repeat. Βέβαια για τους Coνnverge αρκούν πολλές φορές μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να σε πάρουν και να σε σηκώσουν. Από την άλλη αξίζει κανείς να ψάξει την bonus εκδοχή του album που εμπεριέχει 3 ακόμα τραγούδια, μεταξύ των οποίων και του single On My Shield (κυκλοφόρησε το 2010).
Όπως έγραψα και στην αρχή ο κόσμος των Converge είναι ακραίος. Ο κόσμος του “All We Love We Leave Behind” είναι και αυτός ακραίος. Το σίγουρο όμως είναι ότι κάποιος που αγαπάει την μουσική, αν καταφέρει να “μπει” σε αυτόν τον κόσμο αποκλείεται να μην βρει πράγματα άκρως ενδιαφέροντα. Πράγματα που βγαίνουν από ανθρώπους που αγαπούν, σέβονται και τιμούν. This is for the hearts still beating...
[Epitaph]
Πρώτη δημοσίευση στο Sawbiz.gr
Ο κόσμος των Converge είναι ακραίος. Ακραίο Hardcore-Punk. Ακραία συναισθηματικός. Mathcore, Grindcore, Sludge, χαρακτηρισμοί που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος για να περιγράψει την μουσική τους. Ανορθόδοξα μετρήματα, rifs που πατάνε στους Slayer αλλά και στα blues (με μια πιο sludge εκφορά βέβαια). Ακραίοι αλλά και εκλεπτυσμένοι, ανακατεύουν πράγματα από εντελώς διαφορετικούς μουσικούς κόσμους. (Πιο) σκισμένα φωνητικά (δεν γίνεται), ξερνούν στίχους γεμάτους συναισθηματική φόρτιση και αφοσίωση. Η πρώτη ακρόαση ενός (οποιουδήποτε μάλλον) δίσκου των Converge είναι σίγουρα επίπονη. Οι Converge θα βρίσκονται για πάντα πολύ ψηλά στην λίστα των σχημάτων του ακραίου χώρου. Μόνο το μνημειώδες “Jane Doe” του 2001 αρκεί. Μαζί με τους Botch και τους πολυ-διαφημισμένους Dillinger Escape Plan έφεραν την λέξη mathcore στην προηγούμενη δεκαετία. Η μπάντα από το Σάλεμ της Μασαχουσέτης, με μια αξιοζήλευτη σειρά album κατάφερε πλέον να έχει αποκτήσει την δημοφιλία που της αξίζει. Το “You Fail Me” (2004), ανατριχιαστικά παθιασμένο, το σαφώς πιο ευθύ “No Heroes” (2006) και το “Axe to Fall”(2009) με αρκετούς επίτιμους καλεσμένους από την αφρόκρεμα του σκληρού ήχου(από Neurosis, Cave In, Hatebreed κτλ) βρίθουν ενέργεια, πάθος αλλά και έμπνευση.
Ο καινούριος δίσκος λοιπόν αυτής της τόσο σημαντικής μπάντας, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της χρονιάς για τους οπαδούς του πιο intellectuel σκληρού ήχου. Χωρίς να είναι ανανεωτικό για τον ήχο τους σε καμία περίπτωση, το “All We Love We Leave Behind” αποτελεί όαση στον όλο και πιο πλαστικοποιημένο ήχο στο χώρο του μεταλλικού hardcore με τις copy-paste παραγωγές. Punk ορμή, τεχνική όπως πάντα, ευφυέστατα rifs και κιθαριστικές ακροβασίες από τον hardcore ήρωα, Kurt Ballou (υπεύθυνος και για την παραγωγή). Στίχοι γεμάτοι απώλεια, ακραία θλίψη, αλλά και αφοσίωση. Όπως μαρτυρά και ο τίτλος του album, το παρελθόν είναι το κεντρικό θέμα αλλά φυσικά και το πως το ξεπερνάς και τι αφήνεις πίσω.
Το εναρκτήριο “Aimless Arrow” είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του album, αν και το ομώνυμο, όπως παραδοσιακά γίνεται στα albums των Converge είναι επίσης highlight. Κάτι που ξεφεύγει από την “παράδοση¨, είναι η απουσία ενός 10λεπτου έπους, σαν το Jane Doe (από το ομώνυμο album) ή το Grimm Heart από το “No Heroes”. Το Coral Blue μόνο και μόνο από τον τίτλο του ξεχωρίζει, αν και τα “γηπεδικά” ρεφρέν που χρησιμοποιούν καμιά φορά η Converge δεν ανήκουν στην λίστα μου με τα θετικά τους. Sadness Comes Home και Glacial Pace “tick-αρονται” σαν κομμάτια που ξεχωρίζουν κάπως, αν και εδώ που τα λέμε το album φεύγει “νεράκι”. Η διάρκεια του, είναι μόλις 38 λεπτά κάτι που βολεύει για να να το χεις στο repeat. Βέβαια για τους Coνnverge αρκούν πολλές φορές μόλις μερικά δευτερόλεπτα για να σε πάρουν και να σε σηκώσουν. Από την άλλη αξίζει κανείς να ψάξει την bonus εκδοχή του album που εμπεριέχει 3 ακόμα τραγούδια, μεταξύ των οποίων και του single On My Shield (κυκλοφόρησε το 2010).
Όπως έγραψα και στην αρχή ο κόσμος των Converge είναι ακραίος. Ο κόσμος του “All We Love We Leave Behind” είναι και αυτός ακραίος. Το σίγουρο όμως είναι ότι κάποιος που αγαπάει την μουσική, αν καταφέρει να “μπει” σε αυτόν τον κόσμο αποκλείεται να μην βρει πράγματα άκρως ενδιαφέροντα. Πράγματα που βγαίνουν από ανθρώπους που αγαπούν, σέβονται και τιμούν. This is for the hearts still beating...