Beak> - >> (2012)
[Invada Records UK]
Πρώτη δημοσίεύση στο Sawbiz.gr για τη στήλη Sleepwalker
Οι Beak είναι ένα τριμελές project, με εξέχον μέλος τον Geoff Barrow των Portishead, ο οποίος παίζει τύμπανα και κάνει φωνητικά. Ο Billy Fuller είναι η άλλη φωνή και παίζει μπάσο, ενώ ο Matt Williams στα πλήκτρα. Το νέο, δεύτερο τους album, ονομάζεται “>>” και δεν φαίνεται να έχει μεγάλη σχέση με το post-rock και το Sleepwalker.
Όπως και στο ντεμπούτο τους οι BEAK>, 3 χρόνια πριν, δίνουν έναν ήχο που όσοι προσπαθήσουν να τον περιγράψουν, σχεδόν πάντα θα χρησιμοποιούν τον όρο krautrock. Όχι άδικα. Το “>>” είναι μίνιμαλ, χρησιμοποιεί μονότονους επαναλαμβανόμενους ρυθμούς και έχει περιστασιακά φωνητικά που είναι πίσω στην μίξη. Οποιοσδήποτε ακούσει το Elevator ή το Yatton ας πούμε (υπάρχουν και άλλα) με τον motorik ρυθμό του και τα αναλογικά synth του αποκλείεται να μην πάει το μυαλό του στους Neu! Και τους Can. Βεβαίως ο όρος krautrock επινοήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τα progressive rock Γερμανικά συγκροτήματα των 70s, αλλά εγώ δεν θα έλεγα τους Beak > εν έτη 2012 ούτε progressive ούτε kraut. Εντάξει το στυλ της μουσικής τους εύκολα κατατάσσεται στο krautrock, έτσι όπως έχει οριστεί το είδος. Από την άλλη οι πρώτες μπάντες που χαρακτηρίστηκαν post-rock, εκεί στις αρχές των 90s, ήταν μπάντες που επανέφεραν την krautrock ρυθμολογία αλλά και τα αναλογικά synths (Stereolab, Pram) και από πολλούς τότε χαρακτηρίζονταν σαν Krautrock αναβιωτές.
To album έχει μια παρανοϊκή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Και στους Portishead υπάρχει ένα κλειστοφοβικό feeling (όπως στο καταπληκτικό Mysterons για παράδειγμα) αλλά όχι όπως στο “>>”. Τα περισσότερα κομμάτια έχουν μια αγχωτική, «ηλεκτρισμένη» ατμόσφαιρα , η οποία περιμένεις ότι θα κορυφωθεί σε ένα μεγάλο ξέσπασμα, το οποίο όμως συνήθως αναβάλλεται. Το Spinning Top με το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό, σε συνδυασμό με τον τρόπο που ψελλίζει τις λέξεις ο Fuller οφείλει πολλά στους Joy Division του Closer. Όσοι έχετε ασχοληθεί με τους Beak> λόγω της συμμετοχής του Barrow, καθώς η πορεία του, αναγκαστικά είναι δεμένη με Portishead, να ξεκαθαρίσω ότι η λέξη trip-hop δεν θα είχε κανένα λόγο αναφοράς στο κείμενο αυτό, αν δεν υπήρχε αυτή η πορεία του με τους πρώτους. Το “>>” δεν είναι trip-hop, όπως δεν ήταν μάλλον και το “Third” των Portishead (με εξαιρέσεις βέβαια).
Το album έχει ηχογραφηθεί live σε ένα δωμάτιο στο Μπρίστολ, χωρίς overdubs. Παρουσιάζει αρκετές διαφορετικές ιδέες παρόλο που είναι εντελώς μίνιμαλ. Όπως για παράδειγμα το Ladies Mile με την sci-fi μελωδία του, που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο soundtrack του Blade Runner (!!), αν αυτό έβγαινε σε μια πιο drone εκδοχή του. Επίσης το Wulfstan II το οποίο είναι μάλλον το πιο πιασάρικο κομμάτι του album, με πιο rock διάθεση, φωνητικά που θυμίζουν τους Om, πλήκτρα από ρεμπέτικο (sic) και την έκρηξη που υπονοούν τα περισσότερα κομμάτια αλλά δεν την πραγματοποιούν. Έκρηξη (όπου υπάρχουν εκρήξεις είναι η αλήθεια ότι είναι συγκρατημένες) έχει όμως και το κομμάτι Deserters, ένα, αν όχι το καλύτερο του album, με τον vibrato ήχο του και το παραμορφωμένο μπάσο. Συνολικά καλό album που προτείνεται για ακρόαση από την αρχή μέχρι το τέλος.
Προσωπικά νομίζω ότι η θέληση ανθρώπων για να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τους έχει καθιερώσει, μπορεί καμιά φορά να οδηγεί σε αποτυχημένα πειράματα αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος εξέλιξης ενός μουσικού. Δεν θέλω να πω ότι το “>>” είναι κάποια συγκλονιστική εξέλιξη. Όλα του τα υλικά είναι γνωστά και πολυχρησιμοποιημένα όμως η εκφορά τους στο album γίνεται με έναν μετά-rock τρόπο για αυτό και προέκρινα την επιλογή του στο σημερινό Sleepwalker. Δεν ξέρω αν οι Beak> θέλουν να χαρακτηρίζονται Krautrock ή post-rock ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι το post-rock αν θέλει να επιβιώσει σαν χώρος θα πρέπει να ξαναγίνει ένα ευρύ και προοδευτικό είδος και όχι κάτι εντελώς συγκεκριμένο και επαναλαμβανόμενο.
[Invada Records UK]
Πρώτη δημοσίεύση στο Sawbiz.gr για τη στήλη Sleepwalker
Οι Beak είναι ένα τριμελές project, με εξέχον μέλος τον Geoff Barrow των Portishead, ο οποίος παίζει τύμπανα και κάνει φωνητικά. Ο Billy Fuller είναι η άλλη φωνή και παίζει μπάσο, ενώ ο Matt Williams στα πλήκτρα. Το νέο, δεύτερο τους album, ονομάζεται “>>” και δεν φαίνεται να έχει μεγάλη σχέση με το post-rock και το Sleepwalker.
Όπως και στο ντεμπούτο τους οι BEAK>, 3 χρόνια πριν, δίνουν έναν ήχο που όσοι προσπαθήσουν να τον περιγράψουν, σχεδόν πάντα θα χρησιμοποιούν τον όρο krautrock. Όχι άδικα. Το “>>” είναι μίνιμαλ, χρησιμοποιεί μονότονους επαναλαμβανόμενους ρυθμούς και έχει περιστασιακά φωνητικά που είναι πίσω στην μίξη. Οποιοσδήποτε ακούσει το Elevator ή το Yatton ας πούμε (υπάρχουν και άλλα) με τον motorik ρυθμό του και τα αναλογικά synth του αποκλείεται να μην πάει το μυαλό του στους Neu! Και τους Can. Βεβαίως ο όρος krautrock επινοήθηκε και χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τα progressive rock Γερμανικά συγκροτήματα των 70s, αλλά εγώ δεν θα έλεγα τους Beak > εν έτη 2012 ούτε progressive ούτε kraut. Εντάξει το στυλ της μουσικής τους εύκολα κατατάσσεται στο krautrock, έτσι όπως έχει οριστεί το είδος. Από την άλλη οι πρώτες μπάντες που χαρακτηρίστηκαν post-rock, εκεί στις αρχές των 90s, ήταν μπάντες που επανέφεραν την krautrock ρυθμολογία αλλά και τα αναλογικά synths (Stereolab, Pram) και από πολλούς τότε χαρακτηρίζονταν σαν Krautrock αναβιωτές.
To album έχει μια παρανοϊκή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Και στους Portishead υπάρχει ένα κλειστοφοβικό feeling (όπως στο καταπληκτικό Mysterons για παράδειγμα) αλλά όχι όπως στο “>>”. Τα περισσότερα κομμάτια έχουν μια αγχωτική, «ηλεκτρισμένη» ατμόσφαιρα , η οποία περιμένεις ότι θα κορυφωθεί σε ένα μεγάλο ξέσπασμα, το οποίο όμως συνήθως αναβάλλεται. Το Spinning Top με το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό, σε συνδυασμό με τον τρόπο που ψελλίζει τις λέξεις ο Fuller οφείλει πολλά στους Joy Division του Closer. Όσοι έχετε ασχοληθεί με τους Beak> λόγω της συμμετοχής του Barrow, καθώς η πορεία του, αναγκαστικά είναι δεμένη με Portishead, να ξεκαθαρίσω ότι η λέξη trip-hop δεν θα είχε κανένα λόγο αναφοράς στο κείμενο αυτό, αν δεν υπήρχε αυτή η πορεία του με τους πρώτους. Το “>>” δεν είναι trip-hop, όπως δεν ήταν μάλλον και το “Third” των Portishead (με εξαιρέσεις βέβαια).
Το album έχει ηχογραφηθεί live σε ένα δωμάτιο στο Μπρίστολ, χωρίς overdubs. Παρουσιάζει αρκετές διαφορετικές ιδέες παρόλο που είναι εντελώς μίνιμαλ. Όπως για παράδειγμα το Ladies Mile με την sci-fi μελωδία του, που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο soundtrack του Blade Runner (!!), αν αυτό έβγαινε σε μια πιο drone εκδοχή του. Επίσης το Wulfstan II το οποίο είναι μάλλον το πιο πιασάρικο κομμάτι του album, με πιο rock διάθεση, φωνητικά που θυμίζουν τους Om, πλήκτρα από ρεμπέτικο (sic) και την έκρηξη που υπονοούν τα περισσότερα κομμάτια αλλά δεν την πραγματοποιούν. Έκρηξη (όπου υπάρχουν εκρήξεις είναι η αλήθεια ότι είναι συγκρατημένες) έχει όμως και το κομμάτι Deserters, ένα, αν όχι το καλύτερο του album, με τον vibrato ήχο του και το παραμορφωμένο μπάσο. Συνολικά καλό album που προτείνεται για ακρόαση από την αρχή μέχρι το τέλος.
Προσωπικά νομίζω ότι η θέληση ανθρώπων για να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που τους έχει καθιερώσει, μπορεί καμιά φορά να οδηγεί σε αποτυχημένα πειράματα αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος εξέλιξης ενός μουσικού. Δεν θέλω να πω ότι το “>>” είναι κάποια συγκλονιστική εξέλιξη. Όλα του τα υλικά είναι γνωστά και πολυχρησιμοποιημένα όμως η εκφορά τους στο album γίνεται με έναν μετά-rock τρόπο για αυτό και προέκρινα την επιλογή του στο σημερινό Sleepwalker. Δεν ξέρω αν οι Beak> θέλουν να χαρακτηρίζονται Krautrock ή post-rock ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι ότι το post-rock αν θέλει να επιβιώσει σαν χώρος θα πρέπει να ξαναγίνει ένα ευρύ και προοδευτικό είδος και όχι κάτι εντελώς συγκεκριμένο και επαναλαμβανόμενο.