The Sound - From the Lion's Mouth (1981)
[Korova]
Πρώτη δημοσίευση στο Blog Underside Urban Fiction (30/10/2011)
Πολλές φορές λένε ότι ξορκίζοντας τους δαίμονες σου, δαμάζοντας τους και κάνοντας τους κτήμα σου, ξεφεύγεις απο αυτούς. Ο Andrian Borland είναι από αυτούς που ίσως έδινε διαφορετική απάντηση. Από την εφηβεία του είχε προβλήματα με την κατάθλιψη (στο Βρετανικό αστικό τοπίο των 70s-80s ήταν κάτι που έπληττε κατά κόρον τους νέους), βρήκε στη μουσική διέξοδο, πάλεψε, γράφοντας μερικούς από τους πιο μελαγχολικούς και σκοτεινούς στίχους και ντύνοντας τους με αντίστοιχες νότες. Έφτασε ένα βήμα από την επιτυχία αλλά παρόλο που φαινομενικά ξέφυγε σ' αυτό το κυνήγι με τον εαυτό του, τελικά υπέκυψε και αυτοκτόνησε σε ηλικία 41 χρόνων, όταν πια οι προβολείς είχαν σχεδόν απομακρυνθεί .
Η έκρηξη του Punk είχε σαν αποτέλεσμα να βγουν οι νέοι στο δρόμο, να δηλώσουν τις αντιρρήσεις τους, τα πράγματα που τους διαφοροποιούσαν από το κατεστημένο και την συνήθεια. Να φτιάξουν μπάντες και σκηνές. Με την εκμετάλευση της όποιας αυθεντικότητας είχε το punk και την πολύ γρήγορη κατάρρευση του, σειρά είχε η ενδοσκόπηση, η συνειδητοποίηση και το κλείσιμο της πόρτας. Η post-punk, new wave, νεορομαντική μουσική μεγάλωσε στα κλειστά δωμάτια των εφήβων. Οι Joy Division, οι Cure, οι Echo and the Bunnymen, οι Chameleons και φυσικά οι The Sound.
To 1981, οι The Sound έχοντας κυκλοφορήσει ένα εξαιρετικό ντεμπούτο τον προηγούμενο χρόνο, με πολύ καλές κριτικές και τη σίγουρη συμμετοχή τους στην ιστορία της μουσικής δίνοντας ένα παντοτινό διαμάντι και ταυτόχρονα έναν από τους ύμνους μιας ολόκληρης γενιάς το I can't escape myself , κυκλοφορούν το δεύτερο τους, με όλους να τους περιμένουν σαν το επόμενο μεγάλο συγκρότημα .
Πολλές φορές έχω διαβάσει ότι οι The Sound θα μπορούσαν να έχουν γίνει μεγάλοι σαν τους U2. Ευτυχώς δεν έγιναν !
Το From The Lion's Mouth σε βάζει στο δίχτυ του από το εξώφυλλο, σε αντίθεση με τα περισσότερα post-punk album που συνήθως ντύνονταν με minimal και ασπρόμαυρα εξώφυλλα, έχει ένα έργο του Ιρλανδού καλλιτέχνη Briton Rivière με όνομα “Daniel” και θέμα την βιβλική ιστορία του Δανιήλ στο λάκκο με τα λιοντάρια. Oι The Sound ήξεραν να γράφουν τραγούδια, ήταν οι μόνοι για μένα που μπορούσαν να πετύχουν ατμόσφαιρα με τον τρόπο που το έκαναν οι Joy Division και μάλιστα όπως το “Unknown Pleasures” (1979) των Joy Division είχε ένα πιο “punk” χαρακτήρα και το “Closer” (1980) μια σαφώς πιο κλειστοφοβική και σκοτεινή αύρα, έτσι και τα albums των The Sound μας δίνουν σχεδόν την ίδια γεύση. Θα μπορούσα να πω ότι το “From The Lion's Mouth” είναι το “Closer” των The Sound.
Το Winning που ανοίγει το album είναι ανατριχιαστικό και ο Borland μας δίνει μια εικόνα του αγώνα του “I was going to drown, Then I started swimming, I was going down, Then I started winning”. Τα πλήκτρα είναι αυτά που στο μεγαλύτερο μέρος καθορίζουν προς τα που γέρνει η πλάστιγγα, πότε προς την απόλυτη μελαγχολία και πότε σε πιο αισιόδοξους(;) τόνους, χαρακτηριστικό της προαναφερθείσας μάχης απέναντι στη θλίψη. Στην ίδια διαδρομή φυσικά και οι κιθάρες να έρχονται πίσω από ένα κατά τα άλλα εντελώς post-punk rhythm section .
Σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά και προτείνεται να ακούγονται σαν σύνολο στα πλαίσια αυτού εδώ του album, ωστόσο κομμάτια όπως τα Sense of Purpose , Contact the Fact , Skeletons , The Fire χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Ειδικά το τελευταίο (προσωπικό αγαπημένο) και ίσως το πιο δυνατό κομμάτι όπου η θεική φωνή του Borland ξεφεύγει σχετικά σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια και φωνάζει “I'm a willing victim of circumstance, I can't change a thing, I can't take the chance, I can't change a thing, I can't take the chance” λέγοντας μας την μεγαλύτερη αλήθεια για τον εαυτό του.
Το “From The Lion's Mouth” κλείνει με το κλειστοφοβικό αλλά ταυτόχρονα επικό New Dark Age που περικλύει όλη τη “φωτιά” που κρύβει μέσα του το album αυτό και αυτή είναι η διαφορά με τα τόσα album που έχουν κυκλοφορήσει με θέμα τις αγωνίες και τους αγώνες, την υπεράσπιση της διαφορετικότητας και της δύναμης που κρύβεται πίσω από την λιποψυχία και τις προσταγές των καιρών.
[Korova]
Πρώτη δημοσίευση στο Blog Underside Urban Fiction (30/10/2011)
Πολλές φορές λένε ότι ξορκίζοντας τους δαίμονες σου, δαμάζοντας τους και κάνοντας τους κτήμα σου, ξεφεύγεις απο αυτούς. Ο Andrian Borland είναι από αυτούς που ίσως έδινε διαφορετική απάντηση. Από την εφηβεία του είχε προβλήματα με την κατάθλιψη (στο Βρετανικό αστικό τοπίο των 70s-80s ήταν κάτι που έπληττε κατά κόρον τους νέους), βρήκε στη μουσική διέξοδο, πάλεψε, γράφοντας μερικούς από τους πιο μελαγχολικούς και σκοτεινούς στίχους και ντύνοντας τους με αντίστοιχες νότες. Έφτασε ένα βήμα από την επιτυχία αλλά παρόλο που φαινομενικά ξέφυγε σ' αυτό το κυνήγι με τον εαυτό του, τελικά υπέκυψε και αυτοκτόνησε σε ηλικία 41 χρόνων, όταν πια οι προβολείς είχαν σχεδόν απομακρυνθεί .
Η έκρηξη του Punk είχε σαν αποτέλεσμα να βγουν οι νέοι στο δρόμο, να δηλώσουν τις αντιρρήσεις τους, τα πράγματα που τους διαφοροποιούσαν από το κατεστημένο και την συνήθεια. Να φτιάξουν μπάντες και σκηνές. Με την εκμετάλευση της όποιας αυθεντικότητας είχε το punk και την πολύ γρήγορη κατάρρευση του, σειρά είχε η ενδοσκόπηση, η συνειδητοποίηση και το κλείσιμο της πόρτας. Η post-punk, new wave, νεορομαντική μουσική μεγάλωσε στα κλειστά δωμάτια των εφήβων. Οι Joy Division, οι Cure, οι Echo and the Bunnymen, οι Chameleons και φυσικά οι The Sound.
To 1981, οι The Sound έχοντας κυκλοφορήσει ένα εξαιρετικό ντεμπούτο τον προηγούμενο χρόνο, με πολύ καλές κριτικές και τη σίγουρη συμμετοχή τους στην ιστορία της μουσικής δίνοντας ένα παντοτινό διαμάντι και ταυτόχρονα έναν από τους ύμνους μιας ολόκληρης γενιάς το I can't escape myself , κυκλοφορούν το δεύτερο τους, με όλους να τους περιμένουν σαν το επόμενο μεγάλο συγκρότημα .
Πολλές φορές έχω διαβάσει ότι οι The Sound θα μπορούσαν να έχουν γίνει μεγάλοι σαν τους U2. Ευτυχώς δεν έγιναν !
Το From The Lion's Mouth σε βάζει στο δίχτυ του από το εξώφυλλο, σε αντίθεση με τα περισσότερα post-punk album που συνήθως ντύνονταν με minimal και ασπρόμαυρα εξώφυλλα, έχει ένα έργο του Ιρλανδού καλλιτέχνη Briton Rivière με όνομα “Daniel” και θέμα την βιβλική ιστορία του Δανιήλ στο λάκκο με τα λιοντάρια. Oι The Sound ήξεραν να γράφουν τραγούδια, ήταν οι μόνοι για μένα που μπορούσαν να πετύχουν ατμόσφαιρα με τον τρόπο που το έκαναν οι Joy Division και μάλιστα όπως το “Unknown Pleasures” (1979) των Joy Division είχε ένα πιο “punk” χαρακτήρα και το “Closer” (1980) μια σαφώς πιο κλειστοφοβική και σκοτεινή αύρα, έτσι και τα albums των The Sound μας δίνουν σχεδόν την ίδια γεύση. Θα μπορούσα να πω ότι το “From The Lion's Mouth” είναι το “Closer” των The Sound.
Το Winning που ανοίγει το album είναι ανατριχιαστικό και ο Borland μας δίνει μια εικόνα του αγώνα του “I was going to drown, Then I started swimming, I was going down, Then I started winning”. Τα πλήκτρα είναι αυτά που στο μεγαλύτερο μέρος καθορίζουν προς τα που γέρνει η πλάστιγγα, πότε προς την απόλυτη μελαγχολία και πότε σε πιο αισιόδοξους(;) τόνους, χαρακτηριστικό της προαναφερθείσας μάχης απέναντι στη θλίψη. Στην ίδια διαδρομή φυσικά και οι κιθάρες να έρχονται πίσω από ένα κατά τα άλλα εντελώς post-punk rhythm section .
Σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά και προτείνεται να ακούγονται σαν σύνολο στα πλαίσια αυτού εδώ του album, ωστόσο κομμάτια όπως τα Sense of Purpose , Contact the Fact , Skeletons , The Fire χρήζουν ιδιαίτερης μνείας. Ειδικά το τελευταίο (προσωπικό αγαπημένο) και ίσως το πιο δυνατό κομμάτι όπου η θεική φωνή του Borland ξεφεύγει σχετικά σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια και φωνάζει “I'm a willing victim of circumstance, I can't change a thing, I can't take the chance, I can't change a thing, I can't take the chance” λέγοντας μας την μεγαλύτερη αλήθεια για τον εαυτό του.
Το “From The Lion's Mouth” κλείνει με το κλειστοφοβικό αλλά ταυτόχρονα επικό New Dark Age που περικλύει όλη τη “φωτιά” που κρύβει μέσα του το album αυτό και αυτή είναι η διαφορά με τα τόσα album που έχουν κυκλοφορήσει με θέμα τις αγωνίες και τους αγώνες, την υπεράσπιση της διαφορετικότητας και της δύναμης που κρύβεται πίσω από την λιποψυχία και τις προσταγές των καιρών.