Talk Talk – Laughing Stock (1991)
[Verve]
Οι Talk Talk με το κύκνειο άσμα τους έθεσαν ουσιαστικά τις βάσεις για μια ολόκληρη σκηνή. Η επιμονή τους στην κατάργηση της φόρμας και η αφοσίωση στη δημιουργία ατμόσφαιρας σε κάθε τους κομμάτι αποτέλεσε αργότερα το mondus operanti του post-rock. Βέβαια η λέξη post-rock δεν χρησιμοποιήθηκε τότε γι' αυτούς.
Το 1991 οι νεορομαντικές synth pop μέρες των Talk Talk είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. . Κομμάτια με διάρκειες μεταξύ 5 και 9 λεπτών, άρνηση στο να κυκλοφορήσουν singles, άρνηση στο να περιοδεύσουν για την προώθηση του album και παντελής έλλειψη όλων αυτών των στοιχείων που τους είχαν βάλει στα charts μερικά χρόνια πριν.
Στο “Laughing Stock” όλα έχουν την θέση τους, κανένα όργανο δεν φλυαρεί ή φαίνεται να πρωταγωνιστεί. Από τα τύμπανα με την jazzy διάθεση και τον εκπληκτικό ήχο που πέτυχε ο Lee Harris(drummer του group), στις αιθέριες τρομπέτες ή τα διάφορα έγχορδα(cello,viola) που χρησιμοποιούν σε διάσπαρτα στα κομμάτια. Στο ακουστικό μπάσο που γεμίζει τον χώρο ή στις κιθάρες που άλλοτε σιγομουρμουρίζουν και άλλοτε προβοκάρουν δυσαρμονικά, ξεσπώντας ελεγχόμενα, όπως στο Ascension Day με το αρκετά προχωρημένο τελείωμα του. Ούτε καν η εξαιρετική φωνή του Mark Hollis δεν προσπαθεί να ξεχωρίσει, αλλά μοιράζεται με σύνεση τον άτυπο ρόλο, ενός τύπου-αφηγητή με το organ και τα διάφορα πλήκτρα.
Στα αυτιά του ακροατή το “Laughing Stock” ακούγεται σαν μια ήρεμη θάλασσα ήχων που αν αφεθεί κανείς ίσως αισθανθεί να του βρέχει τα πόδια Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν οι διάφοροι ήχοι που ξεπετάγονται μαεστρικά από δω και από εκεί, φτιάχνοντας ένα ambient ηχοτόπιο. Ένα από τα πράγματα που κάνουν ξεχωριστό αυτό το album βέβαια, είναι η ενορχήστρωση του. Αυτό ουσιαστικά είναι το δεδομένο που βάζοντας το στην συνάρτηση οι Talk Talk άφησαν κληρονομιά μια μουσική που άλλαξε τον τρόπο που εκφέρεται και όχι τα συστατικά της. Μια μουσική που ενώ χρησιμοποιεί τα βασικά “εργαλεία” του rock, δεν ακούγεται σε καμία περίπτωση rock.
[Verve]
Οι Talk Talk με το κύκνειο άσμα τους έθεσαν ουσιαστικά τις βάσεις για μια ολόκληρη σκηνή. Η επιμονή τους στην κατάργηση της φόρμας και η αφοσίωση στη δημιουργία ατμόσφαιρας σε κάθε τους κομμάτι αποτέλεσε αργότερα το mondus operanti του post-rock. Βέβαια η λέξη post-rock δεν χρησιμοποιήθηκε τότε γι' αυτούς.
Το 1991 οι νεορομαντικές synth pop μέρες των Talk Talk είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. . Κομμάτια με διάρκειες μεταξύ 5 και 9 λεπτών, άρνηση στο να κυκλοφορήσουν singles, άρνηση στο να περιοδεύσουν για την προώθηση του album και παντελής έλλειψη όλων αυτών των στοιχείων που τους είχαν βάλει στα charts μερικά χρόνια πριν.
Στο “Laughing Stock” όλα έχουν την θέση τους, κανένα όργανο δεν φλυαρεί ή φαίνεται να πρωταγωνιστεί. Από τα τύμπανα με την jazzy διάθεση και τον εκπληκτικό ήχο που πέτυχε ο Lee Harris(drummer του group), στις αιθέριες τρομπέτες ή τα διάφορα έγχορδα(cello,viola) που χρησιμοποιούν σε διάσπαρτα στα κομμάτια. Στο ακουστικό μπάσο που γεμίζει τον χώρο ή στις κιθάρες που άλλοτε σιγομουρμουρίζουν και άλλοτε προβοκάρουν δυσαρμονικά, ξεσπώντας ελεγχόμενα, όπως στο Ascension Day με το αρκετά προχωρημένο τελείωμα του. Ούτε καν η εξαιρετική φωνή του Mark Hollis δεν προσπαθεί να ξεχωρίσει, αλλά μοιράζεται με σύνεση τον άτυπο ρόλο, ενός τύπου-αφηγητή με το organ και τα διάφορα πλήκτρα.
Στα αυτιά του ακροατή το “Laughing Stock” ακούγεται σαν μια ήρεμη θάλασσα ήχων που αν αφεθεί κανείς ίσως αισθανθεί να του βρέχει τα πόδια Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζουν οι διάφοροι ήχοι που ξεπετάγονται μαεστρικά από δω και από εκεί, φτιάχνοντας ένα ambient ηχοτόπιο. Ένα από τα πράγματα που κάνουν ξεχωριστό αυτό το album βέβαια, είναι η ενορχήστρωση του. Αυτό ουσιαστικά είναι το δεδομένο που βάζοντας το στην συνάρτηση οι Talk Talk άφησαν κληρονομιά μια μουσική που άλλαξε τον τρόπο που εκφέρεται και όχι τα συστατικά της. Μια μουσική που ενώ χρησιμοποιεί τα βασικά “εργαλεία” του rock, δεν ακούγεται σε καμία περίπτωση rock.