Swans – My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky (2010)
[Young God]
Ποιος θα περίμενε ένα νέο album από τους Swans το 2010 ; Σίγουρα λίγοι .Θα μπορούσε να ήταν απλά άλλο ένα reunion για live εμφανίσεις , αλλά όχι. Οι Swans επιστρέφουν για να μας θυμίσουν πως είναι να περιμένεις νέο album από ένα μεγάλο συγκρότημα. Όπως τέτοιο ήταν οι Swans στα 80s και στα 90s . Με διαφορετικούς τρόπους την κάθε φορά. Πότε με τον σοκαριστικό τρόπο των πρώτων τους album , πότε με τον πειραματικό του "Soundtracks For The Blind" πρίν 14 χρόνια. Πότε industrial, πότε noise rock, άλλοτε dark, neofolk ή post-rock, πάντα πειραματικοί και πάντα στην σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Εκεί που ο κύριος Gira είναι από τους γνωστούς οικοδεσπότες.
Πριν πούμε για το album να αναφέρουμε ότι στο comeback αυτό βοήθησαν μέλη απο το μετά-Swans project του Gir, Angels Of Light . Επίσης να αναφερθώ στο artwork που κατα την γνώμη μου δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένο και να προσθέσουμε στα θετικά την πολύ καλή διάρκεια του album που δεν πλατιάζει (γύρω στα 45 λεπτά).
Το “My Father Will Guide Me Up a Rope To the Sky” ανοίγει το no words/no thoughts. Ενα εκπληκτικό Swans τραγούδι που συνειρμικά με γυρνάει στο 1995 και στο “The Great Annihilator” και το στοιχειωμένο και ανατριχιαστικό She Lives! το οποίο είχε αυτήν την folk-ιζουσα ατμόσφαιρα αλλά ταυτόχρονα τον ίδιο καταιγισμό συναισθημάτων. Βέβαια το “The Great Annihilator” είχε και τις Sonic Youth στιγμές του ή τα My Bloody Valentine περάσματα του. Εν έτει 2010 οι Swans δεν έχουν τέτοιες εκφάνσεις στο τρόπο που εκφέρουν το λόγο τους. Αν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που να μου 'ρθε στο μυαλό κατά την ακρόαση του δίσκου, είναι ίσως οι πιο ακραίες στιγμές των Bad Seeds. Οι Bad Seeds και οι...Swans. Ολόκληρο το “My Father Will...” όπως πολύ σωστά παρατήρησε πρώτος ένας φίλος, είναι σαν να ακούς αποσπάσματα από ολόκληρη την πορεία τους. Μια ανθολογία σχεδόν. Και αυτό δεν έχει καμία αρνητική πλευρά για μένα. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι τα τραγούδια είναι στο σύνολο τους εξαιρετικά. Εκτός του No Words/No Thoughts, το Jim με τα πίσω φωνητικά και το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο, είναι σαν οι Bad Seeds να συνοδεύουν τον Michael Gira.
Η ποίηση του Gira έχει πάντα μια αρρωστημένη-μιασματική προοπτική. Για παράδειγμα στο My Birth τον ακούμε να παρουσιάζει την γέννησή του(;) : “I'll kiss your red mouth, because I love you to death / I'll swallow your sorrow/ ingest your tears/ I'll steal your tomorrows / give me your flesh” ή στο You Fucking People Make Me Sick (μόνο ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός) που ο κύριος-hype Devendra Banhart τραγουδάει με την κόρη του Gira στο πρώτο μέρος και οδηγείται σε ένα αληθινά παράξενο δεύτερο με ένα παράφωνο πιάνο και θόρυβο .
Το Inside Madeline ξαναφέρνει σε Bad Seeds στο ξεκίνημα αλλά συνεχίζει “ροκάροντας ”(όσο άκυρο μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το ρήμα για τους Swans) με ένα επαναλαμβανόμενο γεμάτο δύναμη groove και καταλήγει σε μια folk φόρμα σαν και αυτές που χρησιμοποίησε ο Gira στην μετά-Swans πορεία του. Το Eden Prison προσφέρει ανατριχίλες σε κάθε δευτερόλεπτο από τα 6.03 του. Με τα έγχορδα να στριγγλίζουν πάνω σε ένα μονότονο και δυσοίωνο ρυθμό και να φτάνουν σε ένα κρεσέντο που ουσιαστικά κλείνει τον δίσκο . Γενικά το album έχει μια πολύ δυναμική προσέγγιση με έμφαση στο groove με τα απαιτούμενα φυσικά σκοτεινά vibes και σίγουρα η ζωντανή παρουσίαση των συγκεκριμένων τραγουδιών αναμένεται εντυπωσιακή (Η live εμφάνιση τους στην Αθήνα τον Απρίλιο χαρακτηρίζεται από τώρα ως εμπειρία ζωής).
Στην πραγματικότητα το album τελειώνει με το εντελώς ακουστικό Little Mouth με τα χορωδιακά φωνητικά σαν συνοδεία και τον Gira να τραγουδά μόνος για το τελευταίο ένα λεπτό .
Πρώτη δημοσίευση για το blog Underside Urban Fiction
[Young God]
Ποιος θα περίμενε ένα νέο album από τους Swans το 2010 ; Σίγουρα λίγοι .Θα μπορούσε να ήταν απλά άλλο ένα reunion για live εμφανίσεις , αλλά όχι. Οι Swans επιστρέφουν για να μας θυμίσουν πως είναι να περιμένεις νέο album από ένα μεγάλο συγκρότημα. Όπως τέτοιο ήταν οι Swans στα 80s και στα 90s . Με διαφορετικούς τρόπους την κάθε φορά. Πότε με τον σοκαριστικό τρόπο των πρώτων τους album , πότε με τον πειραματικό του "Soundtracks For The Blind" πρίν 14 χρόνια. Πότε industrial, πότε noise rock, άλλοτε dark, neofolk ή post-rock, πάντα πειραματικοί και πάντα στην σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Εκεί που ο κύριος Gira είναι από τους γνωστούς οικοδεσπότες.
Πριν πούμε για το album να αναφέρουμε ότι στο comeback αυτό βοήθησαν μέλη απο το μετά-Swans project του Gir, Angels Of Light . Επίσης να αναφερθώ στο artwork που κατα την γνώμη μου δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένο και να προσθέσουμε στα θετικά την πολύ καλή διάρκεια του album που δεν πλατιάζει (γύρω στα 45 λεπτά).
Το “My Father Will Guide Me Up a Rope To the Sky” ανοίγει το no words/no thoughts. Ενα εκπληκτικό Swans τραγούδι που συνειρμικά με γυρνάει στο 1995 και στο “The Great Annihilator” και το στοιχειωμένο και ανατριχιαστικό She Lives! το οποίο είχε αυτήν την folk-ιζουσα ατμόσφαιρα αλλά ταυτόχρονα τον ίδιο καταιγισμό συναισθημάτων. Βέβαια το “The Great Annihilator” είχε και τις Sonic Youth στιγμές του ή τα My Bloody Valentine περάσματα του. Εν έτει 2010 οι Swans δεν έχουν τέτοιες εκφάνσεις στο τρόπο που εκφέρουν το λόγο τους. Αν υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που να μου 'ρθε στο μυαλό κατά την ακρόαση του δίσκου, είναι ίσως οι πιο ακραίες στιγμές των Bad Seeds. Οι Bad Seeds και οι...Swans. Ολόκληρο το “My Father Will...” όπως πολύ σωστά παρατήρησε πρώτος ένας φίλος, είναι σαν να ακούς αποσπάσματα από ολόκληρη την πορεία τους. Μια ανθολογία σχεδόν. Και αυτό δεν έχει καμία αρνητική πλευρά για μένα. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι τα τραγούδια είναι στο σύνολο τους εξαιρετικά. Εκτός του No Words/No Thoughts, το Jim με τα πίσω φωνητικά και το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό μοτίβο, είναι σαν οι Bad Seeds να συνοδεύουν τον Michael Gira.
Η ποίηση του Gira έχει πάντα μια αρρωστημένη-μιασματική προοπτική. Για παράδειγμα στο My Birth τον ακούμε να παρουσιάζει την γέννησή του(;) : “I'll kiss your red mouth, because I love you to death / I'll swallow your sorrow/ ingest your tears/ I'll steal your tomorrows / give me your flesh” ή στο You Fucking People Make Me Sick (μόνο ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός) που ο κύριος-hype Devendra Banhart τραγουδάει με την κόρη του Gira στο πρώτο μέρος και οδηγείται σε ένα αληθινά παράξενο δεύτερο με ένα παράφωνο πιάνο και θόρυβο .
Το Inside Madeline ξαναφέρνει σε Bad Seeds στο ξεκίνημα αλλά συνεχίζει “ροκάροντας ”(όσο άκυρο μπορεί να χαρακτηριστεί αυτό το ρήμα για τους Swans) με ένα επαναλαμβανόμενο γεμάτο δύναμη groove και καταλήγει σε μια folk φόρμα σαν και αυτές που χρησιμοποίησε ο Gira στην μετά-Swans πορεία του. Το Eden Prison προσφέρει ανατριχίλες σε κάθε δευτερόλεπτο από τα 6.03 του. Με τα έγχορδα να στριγγλίζουν πάνω σε ένα μονότονο και δυσοίωνο ρυθμό και να φτάνουν σε ένα κρεσέντο που ουσιαστικά κλείνει τον δίσκο . Γενικά το album έχει μια πολύ δυναμική προσέγγιση με έμφαση στο groove με τα απαιτούμενα φυσικά σκοτεινά vibes και σίγουρα η ζωντανή παρουσίαση των συγκεκριμένων τραγουδιών αναμένεται εντυπωσιακή (Η live εμφάνιση τους στην Αθήνα τον Απρίλιο χαρακτηρίζεται από τώρα ως εμπειρία ζωής).
Στην πραγματικότητα το album τελειώνει με το εντελώς ακουστικό Little Mouth με τα χορωδιακά φωνητικά σαν συνοδεία και τον Gira να τραγουδά μόνος για το τελευταίο ένα λεπτό .
Πρώτη δημοσίευση για το blog Underside Urban Fiction