Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulus Dreams (2008)
[Conspiracy Records]
Πρώτη δημοσίευση στο Blog Underside Urban Fiction 16/02/2011
Οι Βέλγοι Kiss The Anus Of A Black Cat μπορεί και να έχουν το πιο παραπλανητικό όνομα που είχε ποτέ μπάντα. Σε αντίθεση με το όνομα τους έχουν ιδιαίτερα υψηλό αισθητικό κριτήριο όσων αφορά στις επιρροές τους και τον τρόπο που τις αφομοιώνουν. Ακολουθώντας τεράστιες μπάντες όπως οι Current 93 και οι Death in June(λιγότερο) από το 2005 και μέχρι σήμερα περιπλανιούνται στα “βοσκοτόπια” του neofolk.
Το συγκεκριμένο album, είναι κατά τη γνώμη μου, ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει καθώς εδώ είναι εμφανώς πιο αισθητή, σε σχέση με τα album της μπάντας, μια drone εκφορά της dark folk τους. Παγανιστική ατμόσφαιρα, νιχιλισμός, θλίψη. Μια θεατρική, σχεδόν doom ερμηνεία από τον Stef Heeren (mainman του group), ειδικά στο Between Skylla and Charybdis, που δεν θυμίζει τις ερμηνείες του, ούτε στα προηγούμενα, αλλά ούτε στα επόμενα album, όπου μου φέρνει πολύ στο νου τον Wayne Hussey των the Mission. Το κομμάτι μπαίνει με μια 6 λεπτη ανατριχιαστική εισαγωγή, με τα έγχορδα να ουρλιάζουν ξεκούρδιστα σχεδόν και τα τύμπανα να σέρνονται μέχρι να μπει η φωνή. Ανάμεσα στη Σκύλα και την Χάρυβδη βρίσκεσαι παγιδευμένος σαν τον Οδυσσέα και ενώ συνεχίζεις το ταξίδι σου, ακούς να θρηνούν το χαμό σου μην γνωρίζοντας ότι είσαι ζωντανός, ή μήπως είναι αυτό τελικά; Ένας 15 λεπτος πένθιμος ύμνος για τους ζωντανούς;
Το Dyptich που ακολουθεί ξεκινάει σαν έχει βγει από μεσαιωνική τελετή μαγείας, ενώ εξελίσσεται σε ένα επαναλαμβανόμενο υπνωτικό παραλήρημα. Το album κλείνει πολύ γρήγορα, μόλις στα 30 λεπτά – αν και είναι υπεραρκετά για να σε γραπώσει στην κλειστοφοβία του- με το πιο minimal τραγούδι του, το Miserere. Ξεγυμνωμένο από τον θόρυβο των δυο προηγούμενων σε αφήνει να ξαναπατήσεις στο έδαφος και να τρέξεις γρήγορα για να βγεις τρομαγμένος από το πυκνό δάσος γυρίζοντας εκεί που βρισκόσουν πριν, χωρίς όμως να είσαι σίγουρος για το τι είδες εκεί που βρέθηκες....
[Conspiracy Records]
Πρώτη δημοσίευση στο Blog Underside Urban Fiction 16/02/2011
Οι Βέλγοι Kiss The Anus Of A Black Cat μπορεί και να έχουν το πιο παραπλανητικό όνομα που είχε ποτέ μπάντα. Σε αντίθεση με το όνομα τους έχουν ιδιαίτερα υψηλό αισθητικό κριτήριο όσων αφορά στις επιρροές τους και τον τρόπο που τις αφομοιώνουν. Ακολουθώντας τεράστιες μπάντες όπως οι Current 93 και οι Death in June(λιγότερο) από το 2005 και μέχρι σήμερα περιπλανιούνται στα “βοσκοτόπια” του neofolk.
Το συγκεκριμένο album, είναι κατά τη γνώμη μου, ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει καθώς εδώ είναι εμφανώς πιο αισθητή, σε σχέση με τα album της μπάντας, μια drone εκφορά της dark folk τους. Παγανιστική ατμόσφαιρα, νιχιλισμός, θλίψη. Μια θεατρική, σχεδόν doom ερμηνεία από τον Stef Heeren (mainman του group), ειδικά στο Between Skylla and Charybdis, που δεν θυμίζει τις ερμηνείες του, ούτε στα προηγούμενα, αλλά ούτε στα επόμενα album, όπου μου φέρνει πολύ στο νου τον Wayne Hussey των the Mission. Το κομμάτι μπαίνει με μια 6 λεπτη ανατριχιαστική εισαγωγή, με τα έγχορδα να ουρλιάζουν ξεκούρδιστα σχεδόν και τα τύμπανα να σέρνονται μέχρι να μπει η φωνή. Ανάμεσα στη Σκύλα και την Χάρυβδη βρίσκεσαι παγιδευμένος σαν τον Οδυσσέα και ενώ συνεχίζεις το ταξίδι σου, ακούς να θρηνούν το χαμό σου μην γνωρίζοντας ότι είσαι ζωντανός, ή μήπως είναι αυτό τελικά; Ένας 15 λεπτος πένθιμος ύμνος για τους ζωντανούς;
Το Dyptich που ακολουθεί ξεκινάει σαν έχει βγει από μεσαιωνική τελετή μαγείας, ενώ εξελίσσεται σε ένα επαναλαμβανόμενο υπνωτικό παραλήρημα. Το album κλείνει πολύ γρήγορα, μόλις στα 30 λεπτά – αν και είναι υπεραρκετά για να σε γραπώσει στην κλειστοφοβία του- με το πιο minimal τραγούδι του, το Miserere. Ξεγυμνωμένο από τον θόρυβο των δυο προηγούμενων σε αφήνει να ξαναπατήσεις στο έδαφος και να τρέξεις γρήγορα για να βγεις τρομαγμένος από το πυκνό δάσος γυρίζοντας εκεί που βρισκόσουν πριν, χωρίς όμως να είσαι σίγουρος για το τι είδες εκεί που βρέθηκες....