Isis – Panopticon (2004)
[Ipecac]
Πρώτη δημοσίευση στο Blog Underside Urban Fiction
“Το Πανοπτικό είναι ένας τύπος κτιρίου-φυλακής που σχεδιάστηκε από τον Άγγλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Τζέρεμι Μπένθαμ το 1785. Η ιδέα του σχεδιασμού επιτρέπει την συνεχή επίβλεψη (-opticon) όλων ( pan-) των κρατουμένων.”.. “Ο κρατούμενος σε ένα κτήριο με αυτόν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό είναι πάντα αντικείμενο μιας πληροφόρησης αλλά ποτέ υποκείμενο μιας επικοινωνίας”(*wikipedia).
Το Panopticon πέρα από ένα εκπληκτικό έργο τέχνης, έναν δίσκο ορόσημο για τον σκληρό(και όχι μόνο) ήχο , είναι η απόλυτη έκφραση της δεκαετίας για μένα προσωπικά. Μια δεκαετία που οι ήχοι ανακατεύτηκαν με πρωτόγνωρο τρόπο και τα ιδιώματα άλλαξαν συσχετισμούς. Οι Isis έφτιαξαν ένα album, μεστό, παθιασμένο και πάνω από όλα σημερινό. Απόλυτο εκφραστή του σύγχρονου αστικού τοπίου, του καθημερινού βομβαρδισμού και εκφοβισμού των πολιτών. Της απουσίας της αλήθειας, της καταδυνάστευσης των ελευθεριών και της απόλυτης αγοραπωλησίας των προσωπικών δεδομένων. Οι Isis δεν βλέπουν αποστασιοποιημένα αυτήν την πραγματικότητα, δεν πλάθουν ιστορίες με συνωμοσίες ούτε ονοματίζουν τις πλευρές. Κοιτούν από μέσα , αλλά ο κρατούμενος δεν βλέπει ποτέ τον δεσμοφύλακα - επιτηρητή στο Panopticon. Η ποίηση του Aaron Turner είναι λιτή, αλλά κάθε λέξη είναι τόσο σημαντική, μεστή και ταυτόχρονα γεννά οικίες εικόνες και μνήμες. Ακούγεται βαρύ, αλλά στη συνείδησή μου το Panopticon για τα 00s, είναι αντίστοιχο, του τι ήταν το Closer για τα 80s. Η μουσική των Isis είναι μελαγχολική, θυμωμένη, παθιασμένη, απεγνωσμένη, αλλά ταυτόχρονα και παράξενα φωτεινή.
Ήδη από το προηγούμενο τους album, το εξίσου δυνατό “Oceanic” οι Isis κατάφεραν να ενώσουν δυο εντελώς ξένους κόσμους. Αγγίζουν την λάσπη και την δυσοίωνη ατμόσφαιρα των Neurosis και των Godflesh , αποδομούν τον σύγχρονο ήχο των Τool με τον πιο minimal τρόπο, αποτιμούν την post-hardcore κληρονομιά των 90s ενώ απλώνουν ένα post-rock -σχεδόν ambient κάποιες φορές- χαλί στις 7 συνθέσεις του album. Εκρήξεις γεμάτες ένταση ακολουθούνται από λυρικά ηχοτόπια. και τούμπαλιν ενώ η φωνή παρεμβαίνει μόνο γιατί έχει κάτι πολύ σημαντικό να πει και μετά επιστρέφει στην dream/shoegaze εσωστρέφεια.
Κάθε δευτερόλεπτο του Panopticon είναι ανεπανάληπτο και ανεκτίμητο για όσους βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στον κόσμο του. Ένα κόσμο που δεν βλέπει ακριβώς το φως, αλλά ξέρει ότι υπάρχει...
[Ipecac]
Πρώτη δημοσίευση στο Blog Underside Urban Fiction
“Το Πανοπτικό είναι ένας τύπος κτιρίου-φυλακής που σχεδιάστηκε από τον Άγγλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Τζέρεμι Μπένθαμ το 1785. Η ιδέα του σχεδιασμού επιτρέπει την συνεχή επίβλεψη (-opticon) όλων ( pan-) των κρατουμένων.”.. “Ο κρατούμενος σε ένα κτήριο με αυτόν τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό είναι πάντα αντικείμενο μιας πληροφόρησης αλλά ποτέ υποκείμενο μιας επικοινωνίας”(*wikipedia).
Το Panopticon πέρα από ένα εκπληκτικό έργο τέχνης, έναν δίσκο ορόσημο για τον σκληρό(και όχι μόνο) ήχο , είναι η απόλυτη έκφραση της δεκαετίας για μένα προσωπικά. Μια δεκαετία που οι ήχοι ανακατεύτηκαν με πρωτόγνωρο τρόπο και τα ιδιώματα άλλαξαν συσχετισμούς. Οι Isis έφτιαξαν ένα album, μεστό, παθιασμένο και πάνω από όλα σημερινό. Απόλυτο εκφραστή του σύγχρονου αστικού τοπίου, του καθημερινού βομβαρδισμού και εκφοβισμού των πολιτών. Της απουσίας της αλήθειας, της καταδυνάστευσης των ελευθεριών και της απόλυτης αγοραπωλησίας των προσωπικών δεδομένων. Οι Isis δεν βλέπουν αποστασιοποιημένα αυτήν την πραγματικότητα, δεν πλάθουν ιστορίες με συνωμοσίες ούτε ονοματίζουν τις πλευρές. Κοιτούν από μέσα , αλλά ο κρατούμενος δεν βλέπει ποτέ τον δεσμοφύλακα - επιτηρητή στο Panopticon. Η ποίηση του Aaron Turner είναι λιτή, αλλά κάθε λέξη είναι τόσο σημαντική, μεστή και ταυτόχρονα γεννά οικίες εικόνες και μνήμες. Ακούγεται βαρύ, αλλά στη συνείδησή μου το Panopticon για τα 00s, είναι αντίστοιχο, του τι ήταν το Closer για τα 80s. Η μουσική των Isis είναι μελαγχολική, θυμωμένη, παθιασμένη, απεγνωσμένη, αλλά ταυτόχρονα και παράξενα φωτεινή.
Ήδη από το προηγούμενο τους album, το εξίσου δυνατό “Oceanic” οι Isis κατάφεραν να ενώσουν δυο εντελώς ξένους κόσμους. Αγγίζουν την λάσπη και την δυσοίωνη ατμόσφαιρα των Neurosis και των Godflesh , αποδομούν τον σύγχρονο ήχο των Τool με τον πιο minimal τρόπο, αποτιμούν την post-hardcore κληρονομιά των 90s ενώ απλώνουν ένα post-rock -σχεδόν ambient κάποιες φορές- χαλί στις 7 συνθέσεις του album. Εκρήξεις γεμάτες ένταση ακολουθούνται από λυρικά ηχοτόπια. και τούμπαλιν ενώ η φωνή παρεμβαίνει μόνο γιατί έχει κάτι πολύ σημαντικό να πει και μετά επιστρέφει στην dream/shoegaze εσωστρέφεια.
Κάθε δευτερόλεπτο του Panopticon είναι ανεπανάληπτο και ανεκτίμητο για όσους βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στον κόσμο του. Ένα κόσμο που δεν βλέπει ακριβώς το φως, αλλά ξέρει ότι υπάρχει...