Explosions in the Sky - Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever
(Temporary Residence 2001)
Υπήρχε μια εποχή που το να θάβεις τους Explosions in the Sky δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο. Ήταν η εποχή που οι Talk Talk δεν είχαν αναγνωριστεί σαν πρωτοπόροι του post-rock και οι Disco Inferno ήταν μια ακόμα αποτυχημένη post-punk μπάντα από την Βρετανία.
Στις αρχές των 00s το post-rock είχε φτάσει στο peak της αναγνωρισιμότητας του. Είχαν φροντίσει για αυτό οι Mogwai, οι Tortoise και φυσικά οι Godspeed You! Black Emperor. Οι Sigur Ros είχαν κυκλοφορήσει το “Ágætis byrjun” και έκαναν ντόρο όσο οι Radiohead. Εκεί λοιπόν σκάει μύτη το “Those Who Tell...”. Είχε προηγηθεί το “How Strange, Innocence” που οι Τεξανοί είχαν κυκλοφορήσει σε CD-R ένα χρόνο πριν, το οποίο μπορεί να εμπεριείχε αρκετά από τα στοιχεία που τους καθιέρωσαν αλλά ήταν αρκετά “άγουρο”.
Το αιώνιο ερώτημα για το αν το “Those Who Tell...” ή το “The Earth Is Not a Cold Dead Place” του 2003 είναι το καλύτερο τους album, δεν είναι εύκολο να απαντηθεί και ακόμα και αν αυτή τη στιγμή γέρνω προς το πρώτο ίσως μιαν άλλη να προτιμήσω το δεύτερο. Όπως και να 'χει το album που παρουσιάζουμε σήμερα εμπεριέχει όλα τα καλά αλλά και όλα τα κακά, αυτού που σήμερα ονομάζουμε post-rock. Οι Explosions In the Sky αν και δεν ανακάλυψαν τον τροχό, παρέδωσαν το καλούπι για εκατοντάδες σχήματα.
Η μουσική τους θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει πάρει τα βασικά της συστατικά από τους Godspeed You! Black Emperor και τους Mogwai. Φυσικά δεν θα χαρακτηριζόταν με τίποτα αντιγραφή και σε καμία περίπτωση δεν βγάζει την ίδια ατμόσφαιρα. Λιγότερο abstract από τους Καναδούς, σαφέστατα πιο συγκροτημένοι από τους Σκωτσέζους και με μια σημαντική διαφορά σε σχέση και με τους δυο. Το Φως! Το φως που είναι διάχυτο σε κάθε μέτρο και νότα των Explosions in the Sky. Η μουσική τους είναι γαλήνια, ειρηνική αλλά ταυτόχρονα κατακλυσμιαία και επική. Το drumming του Chris Hrasky είναι ένα bonus για το σχήμα και ταυτόχρονα η βασική επιρροή για κάθε post-rock drummer της προηγούμενης δεκαετίας. Οι κιθάρες, που ενιότε γίνονται 3, αφήνοντας τις μικρές συμφωνίες τους χωρίς μπάσο, έχουν αυτόν τον κελαριστό ήχο που σε γαντζώνει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το “Those Who Tell...” είναι ένας λυρικός θρίαμβος, ένα ταξίδι προς την κάθαρση μέσα από γαλήνια νερά αλλά και καταρράκτες. Η quiet vs loud μανιέρα βρίσκεται στην πλήρη εφαρμογή της καθώς την γαλήνη διαδέχεται η δύναμη. Τις μικρές σιωπές και τα μελαγχολικά περάσματα διαδέχονται τα ξεσπάσματα όπου τα drums κατευθύνουν τον ακροατή και σε συνδυασμό με τα κιθαριστικά κρεσέντο, επιβάλλονται στο θυμικό του.
Στο album εμπεριέχονται κάποιες από τις καλύτερες στιγμές των Explosions In the Sky, όπως το καταιγιστικό Greet Death, το Yasmin the Light ή το επικό κλείσιμο με το With Tired Eyes, Tired Minds, Tired Souls, We Slept. Ο συναισθηματικός κόσμος του album είναι τόσο γεμάτος, παρόλο που η παρουσία οποιουδήποτε συμπληρωματικού οργάνου κρίνεται μάλλον ανούσια, καθώς το τρίπτυχο κιθάρα-μπάσο-τύμπανα είναι υπέρ-αρκετό. Λιτό και απέριττο λοιπόν, χωρίς εξτρεμισμούς στις ενορχηστρώσεις του, έντονα λυρικό και συναισθηματικό, αποτελεί ευλογία και κατάρα καθώς κατάφερε μαζί με το επόμενο τους, “The Earth is Not A Dead Cold Place” του 2003 να κάνει τους Explosions in the Sky την πιο δημοφιλή εν ενεργεία μπάντα στο είδος (μαζί με τους Ιάπωνες Mono) αλλά και την πλέον αντιγραμμένη. Από την άλλη η επιτυχία των δυο αυτών album έκανε τους Explosions in the Sky αποδιοπομπαίο τράγο για τους πιο σκληροπυρηνικούς post-rockers που δεν τους συγχώρεσαν ότι έφεραν μια τέτοια μουσική σε ένα αρκετά ευρύ ακροατήριο. Η copy-paste τακτική που ακολούθησαν εκατοντάδες μπάντες, με τον καιρό περιόρισε το μουσικό εύρος του είδους, οδηγώντας πιο πειραματικά σχήματα να αποποιηθούν τον όρο post-rock και εντέλει ολόκληρη την σκηνή σε στασιμότητα.
p.s. Για όσους θεωρούν το The Earth Is Not a Dead Cold Place κατά πολύ ανώτερο του παρουσιαζόμενου album, θα τους ενθάρρυνα να σκεφτούν το αν και πόσα καινούρια στοιχεία έφερε αυτό στον ήχο των Explosions In the Sky ή αν ουσιαστικά τελειοποίησε την συνταγή του “Those Who..”
Πρώτη δημοσίευση στο Sawbiz.gr για την στήλη Sleepwalker
(Temporary Residence 2001)
Υπήρχε μια εποχή που το να θάβεις τους Explosions in the Sky δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο. Ήταν η εποχή που οι Talk Talk δεν είχαν αναγνωριστεί σαν πρωτοπόροι του post-rock και οι Disco Inferno ήταν μια ακόμα αποτυχημένη post-punk μπάντα από την Βρετανία.
Στις αρχές των 00s το post-rock είχε φτάσει στο peak της αναγνωρισιμότητας του. Είχαν φροντίσει για αυτό οι Mogwai, οι Tortoise και φυσικά οι Godspeed You! Black Emperor. Οι Sigur Ros είχαν κυκλοφορήσει το “Ágætis byrjun” και έκαναν ντόρο όσο οι Radiohead. Εκεί λοιπόν σκάει μύτη το “Those Who Tell...”. Είχε προηγηθεί το “How Strange, Innocence” που οι Τεξανοί είχαν κυκλοφορήσει σε CD-R ένα χρόνο πριν, το οποίο μπορεί να εμπεριείχε αρκετά από τα στοιχεία που τους καθιέρωσαν αλλά ήταν αρκετά “άγουρο”.
Το αιώνιο ερώτημα για το αν το “Those Who Tell...” ή το “The Earth Is Not a Cold Dead Place” του 2003 είναι το καλύτερο τους album, δεν είναι εύκολο να απαντηθεί και ακόμα και αν αυτή τη στιγμή γέρνω προς το πρώτο ίσως μιαν άλλη να προτιμήσω το δεύτερο. Όπως και να 'χει το album που παρουσιάζουμε σήμερα εμπεριέχει όλα τα καλά αλλά και όλα τα κακά, αυτού που σήμερα ονομάζουμε post-rock. Οι Explosions In the Sky αν και δεν ανακάλυψαν τον τροχό, παρέδωσαν το καλούπι για εκατοντάδες σχήματα.
Η μουσική τους θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει πάρει τα βασικά της συστατικά από τους Godspeed You! Black Emperor και τους Mogwai. Φυσικά δεν θα χαρακτηριζόταν με τίποτα αντιγραφή και σε καμία περίπτωση δεν βγάζει την ίδια ατμόσφαιρα. Λιγότερο abstract από τους Καναδούς, σαφέστατα πιο συγκροτημένοι από τους Σκωτσέζους και με μια σημαντική διαφορά σε σχέση και με τους δυο. Το Φως! Το φως που είναι διάχυτο σε κάθε μέτρο και νότα των Explosions in the Sky. Η μουσική τους είναι γαλήνια, ειρηνική αλλά ταυτόχρονα κατακλυσμιαία και επική. Το drumming του Chris Hrasky είναι ένα bonus για το σχήμα και ταυτόχρονα η βασική επιρροή για κάθε post-rock drummer της προηγούμενης δεκαετίας. Οι κιθάρες, που ενιότε γίνονται 3, αφήνοντας τις μικρές συμφωνίες τους χωρίς μπάσο, έχουν αυτόν τον κελαριστό ήχο που σε γαντζώνει από το πρώτο δευτερόλεπτο. Το “Those Who Tell...” είναι ένας λυρικός θρίαμβος, ένα ταξίδι προς την κάθαρση μέσα από γαλήνια νερά αλλά και καταρράκτες. Η quiet vs loud μανιέρα βρίσκεται στην πλήρη εφαρμογή της καθώς την γαλήνη διαδέχεται η δύναμη. Τις μικρές σιωπές και τα μελαγχολικά περάσματα διαδέχονται τα ξεσπάσματα όπου τα drums κατευθύνουν τον ακροατή και σε συνδυασμό με τα κιθαριστικά κρεσέντο, επιβάλλονται στο θυμικό του.
Στο album εμπεριέχονται κάποιες από τις καλύτερες στιγμές των Explosions In the Sky, όπως το καταιγιστικό Greet Death, το Yasmin the Light ή το επικό κλείσιμο με το With Tired Eyes, Tired Minds, Tired Souls, We Slept. Ο συναισθηματικός κόσμος του album είναι τόσο γεμάτος, παρόλο που η παρουσία οποιουδήποτε συμπληρωματικού οργάνου κρίνεται μάλλον ανούσια, καθώς το τρίπτυχο κιθάρα-μπάσο-τύμπανα είναι υπέρ-αρκετό. Λιτό και απέριττο λοιπόν, χωρίς εξτρεμισμούς στις ενορχηστρώσεις του, έντονα λυρικό και συναισθηματικό, αποτελεί ευλογία και κατάρα καθώς κατάφερε μαζί με το επόμενο τους, “The Earth is Not A Dead Cold Place” του 2003 να κάνει τους Explosions in the Sky την πιο δημοφιλή εν ενεργεία μπάντα στο είδος (μαζί με τους Ιάπωνες Mono) αλλά και την πλέον αντιγραμμένη. Από την άλλη η επιτυχία των δυο αυτών album έκανε τους Explosions in the Sky αποδιοπομπαίο τράγο για τους πιο σκληροπυρηνικούς post-rockers που δεν τους συγχώρεσαν ότι έφεραν μια τέτοια μουσική σε ένα αρκετά ευρύ ακροατήριο. Η copy-paste τακτική που ακολούθησαν εκατοντάδες μπάντες, με τον καιρό περιόρισε το μουσικό εύρος του είδους, οδηγώντας πιο πειραματικά σχήματα να αποποιηθούν τον όρο post-rock και εντέλει ολόκληρη την σκηνή σε στασιμότητα.
p.s. Για όσους θεωρούν το The Earth Is Not a Dead Cold Place κατά πολύ ανώτερο του παρουσιαζόμενου album, θα τους ενθάρρυνα να σκεφτούν το αν και πόσα καινούρια στοιχεία έφερε αυτό στον ήχο των Explosions In the Sky ή αν ουσιαστικά τελειοποίησε την συνταγή του “Those Who..”
Πρώτη δημοσίευση στο Sawbiz.gr για την στήλη Sleepwalker