Explosions in the Sky - The Earth Is Not a Cold Dead Place (2003)
[Temporary Residence]
Το αν το “The Earth Is Not A Cold Dead Place” είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, είναι κάτι που χωράει μεγάλη κουβέντα και μάλλον η απάντηση είναι όχι. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτό το album είναι το πιο ώριμο, ολοκληρωμένο και αυτό που έφερε την μεγάλη καταξίωση. Από την άλλη το προτίμησα καθώς ουσιαστικά, από την στιγμή που κυκλοφόρησε οι μανιέρες του αντιγράφησαν στείρα εκατοντάδες φορές, οδηγώντας ουσιαστικά το post-rock σε στάσιμα νερά.
Η επιδραστικότητά του είναι αδιαμφισβήτητη. Ο τόσο φρέσκος ήχος τους έχει γίνει πλέον συνήθεια, αφού τόσο οι επόμενες post-rock μπάντες, όσο και αυτές του ανερχόμενου τότε, post-metal τον εξάντλησαν. Αυτός είναι κατά πάσα πιθανότητα και ο λόγος που σήμερα γενικότερα υπάρχει μια τάση απαξίωσης των Explosions in the Sky. Αυτός και η τεράστια δημοτικότητα που κατέκτησε το σχήμα.
Ακολούθησαν τα χνάρια των πρωτοπόρων Godspeed You! Black Emperor και Mogwai, το σταδιακό “φόρτωμα” των συνθέσεων, έδωσαν έμφαση στις αντιθέσεις των μελωδικών σημείων με τα δυνατά ξεσπάσματα και τα κιθαριστικά κρεσέντο. Ωστόσο σχέση με τους Explosions in the Sky οι πρώτοι ήταν πολύ πιο abstract, εξτρεμιστές στην δόμηση των κομματιών, κοινωνικοπολιτικά ανήσυχοι και με μελωδίες που είχαν ένα σαφή θρηνητικό προσανατολισμό, ενώ οι δεύτεροι ήταν αφενός κλεισμένοι μέσα στο σκοτεινό κόσμο των Slint και αφετέρου σίγουρα μισούσαν περισσότερο τους ενισχυτές τους.
Η παροιμιώδης λυρικότητα του album είναι ο καταλύτης του. Η φόρμα του post-rock βρίσκεται στην πιο απογυμνωμένη μορφή της καθώς εξαντλείται σε μπάσο, τύμπανα και δυο κιθάρες. Παρ' όλη την μινιμαλιστική του σύνθεση το “The Earth Is Not A Cold Dead Place” είναι επικό. Παίρνει την γαλήνη της θάλασσας και δημιουργεί κύματα που συντρίβονται πάνω στα βράχια ή σαν αέρας παρασέρνει τα κλαδιά των δέντρων απλά για να αφήσει τα φύλλα, ηρεμώντας να πέσουν σιγά σιγά στο έδαφος. Η περίτεχνη ανάπτυξη των μελωδιών τους καθιστά κυρίαρχους στο συναισθηματικό καθώς άπαξ και σε αρπάξουν οι -πιο κελαριστές δεν γίνεται- κιθάρες παίρνουν τη θέση της φωνής και δίκην αφηγητή σε παρασέρνουν σε μια γλυκιά παραζάλη με ιστορίες που δεν σου τις λένε αλλά τις νιώθεις. Ακόμα και τα τύμπανα είναι μελωδικά!
Το quiet vs loud πατρόν βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του. Τη γαλήνη διαδέχονται τα θριαμβευτικά θορυβώδη ξεσπάσματα. Αυτό που όμως είναι η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με ότι έχει προηγηθεί (ναι ακόμα και από τα δικά τους albums!) είναι η “παρουσία” του φωτός. Όπου φως=ελπίδα. Την ώρα που τα κτήρια ρουφάνε τον ουρανό και τα καλώδια και οι κεραίες γεμίζουν το πεδίο ορατότητας, μια αχτίδα φωτός μοιάζει αρκετή για να δώσει λίγη ελπίδα. Την ελπίδα ότι δεν έχουν χαθεί όλα και ότι η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει μόνο αυτό το σκατένιο και μίζερο πρόσωπο.
Όσο και αν το “The Earth Is Not A Cold Dead Place” στους σημερινούς hipster-ικούς καιρούς φαίνεται ίσως απλό και ότι δεν έφερε κάτι καινούργιο ή ότι ήταν ένα από τα album που υπερέβησαν τον underground και ελιτίστικο χαρακτήρα που αρχικά είχε το post-rock, κάτι που είναι ασυγχώρητο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το πόσο σημαντικό και πόσο επιδραστικό υπήρξε, καθώς και ότι είναι ένα από τα τελευταία πραγματικά διαφορετικά πράγματα που έβγαλε αυτή η σκηνή.
[Temporary Residence]
Το αν το “The Earth Is Not A Cold Dead Place” είναι καλύτερο από τον προκάτοχό του, είναι κάτι που χωράει μεγάλη κουβέντα και μάλλον η απάντηση είναι όχι. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτό το album είναι το πιο ώριμο, ολοκληρωμένο και αυτό που έφερε την μεγάλη καταξίωση. Από την άλλη το προτίμησα καθώς ουσιαστικά, από την στιγμή που κυκλοφόρησε οι μανιέρες του αντιγράφησαν στείρα εκατοντάδες φορές, οδηγώντας ουσιαστικά το post-rock σε στάσιμα νερά.
Η επιδραστικότητά του είναι αδιαμφισβήτητη. Ο τόσο φρέσκος ήχος τους έχει γίνει πλέον συνήθεια, αφού τόσο οι επόμενες post-rock μπάντες, όσο και αυτές του ανερχόμενου τότε, post-metal τον εξάντλησαν. Αυτός είναι κατά πάσα πιθανότητα και ο λόγος που σήμερα γενικότερα υπάρχει μια τάση απαξίωσης των Explosions in the Sky. Αυτός και η τεράστια δημοτικότητα που κατέκτησε το σχήμα.
Ακολούθησαν τα χνάρια των πρωτοπόρων Godspeed You! Black Emperor και Mogwai, το σταδιακό “φόρτωμα” των συνθέσεων, έδωσαν έμφαση στις αντιθέσεις των μελωδικών σημείων με τα δυνατά ξεσπάσματα και τα κιθαριστικά κρεσέντο. Ωστόσο σχέση με τους Explosions in the Sky οι πρώτοι ήταν πολύ πιο abstract, εξτρεμιστές στην δόμηση των κομματιών, κοινωνικοπολιτικά ανήσυχοι και με μελωδίες που είχαν ένα σαφή θρηνητικό προσανατολισμό, ενώ οι δεύτεροι ήταν αφενός κλεισμένοι μέσα στο σκοτεινό κόσμο των Slint και αφετέρου σίγουρα μισούσαν περισσότερο τους ενισχυτές τους.
Η παροιμιώδης λυρικότητα του album είναι ο καταλύτης του. Η φόρμα του post-rock βρίσκεται στην πιο απογυμνωμένη μορφή της καθώς εξαντλείται σε μπάσο, τύμπανα και δυο κιθάρες. Παρ' όλη την μινιμαλιστική του σύνθεση το “The Earth Is Not A Cold Dead Place” είναι επικό. Παίρνει την γαλήνη της θάλασσας και δημιουργεί κύματα που συντρίβονται πάνω στα βράχια ή σαν αέρας παρασέρνει τα κλαδιά των δέντρων απλά για να αφήσει τα φύλλα, ηρεμώντας να πέσουν σιγά σιγά στο έδαφος. Η περίτεχνη ανάπτυξη των μελωδιών τους καθιστά κυρίαρχους στο συναισθηματικό καθώς άπαξ και σε αρπάξουν οι -πιο κελαριστές δεν γίνεται- κιθάρες παίρνουν τη θέση της φωνής και δίκην αφηγητή σε παρασέρνουν σε μια γλυκιά παραζάλη με ιστορίες που δεν σου τις λένε αλλά τις νιώθεις. Ακόμα και τα τύμπανα είναι μελωδικά!
Το quiet vs loud πατρόν βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του. Τη γαλήνη διαδέχονται τα θριαμβευτικά θορυβώδη ξεσπάσματα. Αυτό που όμως είναι η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με ότι έχει προηγηθεί (ναι ακόμα και από τα δικά τους albums!) είναι η “παρουσία” του φωτός. Όπου φως=ελπίδα. Την ώρα που τα κτήρια ρουφάνε τον ουρανό και τα καλώδια και οι κεραίες γεμίζουν το πεδίο ορατότητας, μια αχτίδα φωτός μοιάζει αρκετή για να δώσει λίγη ελπίδα. Την ελπίδα ότι δεν έχουν χαθεί όλα και ότι η ανθρώπινη ύπαρξη δεν έχει μόνο αυτό το σκατένιο και μίζερο πρόσωπο.
Όσο και αν το “The Earth Is Not A Cold Dead Place” στους σημερινούς hipster-ικούς καιρούς φαίνεται ίσως απλό και ότι δεν έφερε κάτι καινούργιο ή ότι ήταν ένα από τα album που υπερέβησαν τον underground και ελιτίστικο χαρακτήρα που αρχικά είχε το post-rock, κάτι που είναι ασυγχώρητο, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το πόσο σημαντικό και πόσο επιδραστικό υπήρξε, καθώς και ότι είναι ένα από τα τελευταία πραγματικά διαφορετικά πράγματα που έβγαλε αυτή η σκηνή.