Cult Of Luna - Vertikal (2013)
[Indie Recordings]
Πρώτη δημοσίευση στο Sawbiz.gr
Πραγματικά όλη αυτή η ταμπέλα στην μουσική δεν μου πολυαρέσει. Πολλές φορές κάτι τέτοιο βοηθάει στο να συνεννοηθούμε. Yπάρχουν όμως και περιπτώσεις που κάποιοι όροι είναι εντελώς άκυροι.
Ανέκαθεν θεωρούσα τον όρο post-metal εντελώς ηλίθιο. Και εξηγούμαι. Η λέξη post στη μουσική χρησιμοποιείται πάντα με σκοπό να χαρακτηρίσουμε κάτι το οποίο ή συνεχίζει και εξελίσσει ή ξεπερνά ένα ιδίωμα. Post-punk, post-hardcore, post-rock κτλ. Το post-rock των Tortoise ή των Mogwai για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας τα βασικά συστατικά του rock (κιθάρα-μπάσο-τύμπανα) έδωσε ένα τελικό αποτέλεσμα που δεν θυμίζει ακριβώς rock. Δεν υπήρχαν riffs και solo, ενώ η βασική κουπλέ-ρεφρέν φόρμα, αποδομείται πλήρως.
Στον όρο post-metal λοιπόν θεωρώ ότι η λέξη post δεν έχει την σημασία του “μετά”, αλλά έρχεται κατευθείαν από τον όρο post-rock. Αποτελεί σαφώς μια πιο σκληρή εκδοχή του και φυσικά δεν έχει βάση το metal έτσι ώστε να πούμε ότι το ξεπερνά. Άσε που αν ήθελα να χρησιμοποιούσα τον όρο αυτόν θα προτιμούσα να το κάνω για albums όπως το εξαιρετικό ομώνυμο των Mare ή το “σκισμένο” ντεμπούτο των Buried Inside. Αλλά και πάλι ο όρος post-hardcore θα ήταν σίγουρα καλύτερος και για τα παραπάνω ονόματα αλλά και για αυτά που θα ακολουθήσουν.
Αφαιρώντας λοιπόν από αυτήν την σκηνή το θηρίο που λέγεται Neurosis αφού αποτελεί μια κατηγορία μόνο του και που έπαιζε με παρόμοια λογική από τα 90s σχεδόν, αυτό που μας μένει είναι οι δυο δισκάρες των Isis (Oceanic, Panopticon), κάτι τίμιες μπάντες, όπως οι Amenra και οι Rosetta και φυσικά οι κύριοι από την Σουηδία που ο καινούριος τους δίσκος είναι αφορμή για το παραπάνω παραλήρημα στο θέμα της ορολογίας...
Οι Cult of Luna λοιπόν, νομίζω ότι ανοίγουν τον χορό γύρω από το θέμα “τα καλύτερα albums του 2013” αν και φυσικά είναι πολύ νωρίς. Το “Vertikal” έρχεται 5 χρόνια μετά το “Eternal Kingdom” του 2008 και είναι το 6ο album της μπάντας. Δεν πρόκειται βέβαια κάποιος να ακούσει φοβερές αλλαγές στην μουσική των Σουηδών αν τους έχει ακούσει επιφανειακά. Όσοι όμως έχουν μπει για τα καλά στον κόσμο των Cult of Luna, θα καταλάβουν αυτό το album σαν μια άσκηση άγχους. Κλειστοφοβικό. Θεματικά επηρεασμένο από το Metropolis (1927) του Fritz Lang και εστιασμένο στις σύγχρονες πόλεις που γίνονται ολοένα και πιο σαρκοβόρες. Η παραμορφωμένη (σχεδόν κινηματογραφική) λήψη του “Vertikal” από το πρώτο δευτερόλεπτο του the One, που ανοίγει το album μέχρι το κλείσιμο του μας φέρνει μπροστά σε μια τεράστια μηχανή που χτυπά με δύναμη και κατασπαράζει με κρότο οτιδήποτε ζωντανό κινείται στην πόλη (άκου το Synchronicity για παράδειγμα). Οι αναλογικοί synth ήχοι που χρησιμοποιούν από παλιά οι Cult of Luna, δικαιωματικά σε αυτό το album βρίσκονται πολύ μπροστά.
To 18λεπτο Vicarious Redemption, μπαίνει πολύ νωρίς στο album (μόλις 3ο τραγούδι) και τοποθετεί τον ακροατή στο σκηνικό που στήνουν οι Σουηδοί. Σε όλη την διάρκεια του “Vertikal” πιάνεις τον εαυτό σου να είναι κάπως μαζεμένος, με τους ώμους να γέρνουν μπροστά και με την αναπνοή να βγαίνει κομπιασμένη, χωρίς σταθερό ρυθμό. Μόνο όταν μπαίνει η ριφάρα του In Awe Of, ξεφύσας και θέλεις επιτέλους να πάρεις μια απόφαση, σφίγγοντας τις γροθιές σου. Μια μελωδία που είναι μελαγχολική μα ταυτόχρονα οπτιμιστική “διαπερνά” τους ουρανοξύστες και τους τσιμεντένιους τοίχους, δίνοντας ήχο στην ελπίδα (;) ή απλά στην συνειδητοποίηση του να αγωνιστείς...
Πολλά είπα πάλι...Νομίζω ότι το “Vertikal” καταφέρνει απόλυτα τον στόχο του, αν έχει κάποιον. Δεν ξέρω αν καταφέρνει να φωτίσει μια μικρή γωνιά σε (άλλη) μια σκοτεινιασμένη πόλη ή αν τελικά βυθίζεται στην απαισιοδοξία του επιλόγου του. I can't move, can't turn back; / Out of reach, my heart is black. / My silent shout / Won't set me free / And time is passing me by.(Passing Through).
[Indie Recordings]
Πρώτη δημοσίευση στο Sawbiz.gr
Πραγματικά όλη αυτή η ταμπέλα στην μουσική δεν μου πολυαρέσει. Πολλές φορές κάτι τέτοιο βοηθάει στο να συνεννοηθούμε. Yπάρχουν όμως και περιπτώσεις που κάποιοι όροι είναι εντελώς άκυροι.
Ανέκαθεν θεωρούσα τον όρο post-metal εντελώς ηλίθιο. Και εξηγούμαι. Η λέξη post στη μουσική χρησιμοποιείται πάντα με σκοπό να χαρακτηρίσουμε κάτι το οποίο ή συνεχίζει και εξελίσσει ή ξεπερνά ένα ιδίωμα. Post-punk, post-hardcore, post-rock κτλ. Το post-rock των Tortoise ή των Mogwai για παράδειγμα, χρησιμοποιώντας τα βασικά συστατικά του rock (κιθάρα-μπάσο-τύμπανα) έδωσε ένα τελικό αποτέλεσμα που δεν θυμίζει ακριβώς rock. Δεν υπήρχαν riffs και solo, ενώ η βασική κουπλέ-ρεφρέν φόρμα, αποδομείται πλήρως.
Στον όρο post-metal λοιπόν θεωρώ ότι η λέξη post δεν έχει την σημασία του “μετά”, αλλά έρχεται κατευθείαν από τον όρο post-rock. Αποτελεί σαφώς μια πιο σκληρή εκδοχή του και φυσικά δεν έχει βάση το metal έτσι ώστε να πούμε ότι το ξεπερνά. Άσε που αν ήθελα να χρησιμοποιούσα τον όρο αυτόν θα προτιμούσα να το κάνω για albums όπως το εξαιρετικό ομώνυμο των Mare ή το “σκισμένο” ντεμπούτο των Buried Inside. Αλλά και πάλι ο όρος post-hardcore θα ήταν σίγουρα καλύτερος και για τα παραπάνω ονόματα αλλά και για αυτά που θα ακολουθήσουν.
Αφαιρώντας λοιπόν από αυτήν την σκηνή το θηρίο που λέγεται Neurosis αφού αποτελεί μια κατηγορία μόνο του και που έπαιζε με παρόμοια λογική από τα 90s σχεδόν, αυτό που μας μένει είναι οι δυο δισκάρες των Isis (Oceanic, Panopticon), κάτι τίμιες μπάντες, όπως οι Amenra και οι Rosetta και φυσικά οι κύριοι από την Σουηδία που ο καινούριος τους δίσκος είναι αφορμή για το παραπάνω παραλήρημα στο θέμα της ορολογίας...
Οι Cult of Luna λοιπόν, νομίζω ότι ανοίγουν τον χορό γύρω από το θέμα “τα καλύτερα albums του 2013” αν και φυσικά είναι πολύ νωρίς. Το “Vertikal” έρχεται 5 χρόνια μετά το “Eternal Kingdom” του 2008 και είναι το 6ο album της μπάντας. Δεν πρόκειται βέβαια κάποιος να ακούσει φοβερές αλλαγές στην μουσική των Σουηδών αν τους έχει ακούσει επιφανειακά. Όσοι όμως έχουν μπει για τα καλά στον κόσμο των Cult of Luna, θα καταλάβουν αυτό το album σαν μια άσκηση άγχους. Κλειστοφοβικό. Θεματικά επηρεασμένο από το Metropolis (1927) του Fritz Lang και εστιασμένο στις σύγχρονες πόλεις που γίνονται ολοένα και πιο σαρκοβόρες. Η παραμορφωμένη (σχεδόν κινηματογραφική) λήψη του “Vertikal” από το πρώτο δευτερόλεπτο του the One, που ανοίγει το album μέχρι το κλείσιμο του μας φέρνει μπροστά σε μια τεράστια μηχανή που χτυπά με δύναμη και κατασπαράζει με κρότο οτιδήποτε ζωντανό κινείται στην πόλη (άκου το Synchronicity για παράδειγμα). Οι αναλογικοί synth ήχοι που χρησιμοποιούν από παλιά οι Cult of Luna, δικαιωματικά σε αυτό το album βρίσκονται πολύ μπροστά.
To 18λεπτο Vicarious Redemption, μπαίνει πολύ νωρίς στο album (μόλις 3ο τραγούδι) και τοποθετεί τον ακροατή στο σκηνικό που στήνουν οι Σουηδοί. Σε όλη την διάρκεια του “Vertikal” πιάνεις τον εαυτό σου να είναι κάπως μαζεμένος, με τους ώμους να γέρνουν μπροστά και με την αναπνοή να βγαίνει κομπιασμένη, χωρίς σταθερό ρυθμό. Μόνο όταν μπαίνει η ριφάρα του In Awe Of, ξεφύσας και θέλεις επιτέλους να πάρεις μια απόφαση, σφίγγοντας τις γροθιές σου. Μια μελωδία που είναι μελαγχολική μα ταυτόχρονα οπτιμιστική “διαπερνά” τους ουρανοξύστες και τους τσιμεντένιους τοίχους, δίνοντας ήχο στην ελπίδα (;) ή απλά στην συνειδητοποίηση του να αγωνιστείς...
Πολλά είπα πάλι...Νομίζω ότι το “Vertikal” καταφέρνει απόλυτα τον στόχο του, αν έχει κάποιον. Δεν ξέρω αν καταφέρνει να φωτίσει μια μικρή γωνιά σε (άλλη) μια σκοτεινιασμένη πόλη ή αν τελικά βυθίζεται στην απαισιοδοξία του επιλόγου του. I can't move, can't turn back; / Out of reach, my heart is black. / My silent shout / Won't set me free / And time is passing me by.(Passing Through).