Caspian – Waking Season 2012
[Triple Crown]
Λοιπόν θα το πω για άλλη μια φορά και ας γκρινιάζετε. Ο όρος post-rock όταν πρωτοχρησιμοποιήθηκε, αλλά και όταν το είδος αυτό έφτασε στο απόγειο του (τέλη 90s), χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει πειραματικά συγκροτήματα, καλλιτέχνες-αρνητές της φόρμας και της μουσικής στασιμότητας. Μουσικούς οξυδερκείς και ρηξικέλευθους, που ανανέωσαν συνολικά των τρόπο που γράφεται και ακούγεται σήμερα η μουσική. Οι Caspian λοιπόν...Δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Η σχέση μου με την μουσική των Caspian ξεκίνησε με το υπέροχο “You Are the Conductor” ep το 2005. Το ep αυτό έδειξε από την αρχή ότι οι Caspian δεν είναι απλή περίπτωση. Φρέσκο και ορμητικό το “You Are the Conductor” βασιζόταν στους Explosions In the Sky (φυσικά), είχε πολύ έμπνευση, φανέρωνε την έντονη μελωδική φλέβα του συγκροτήματος και εμπεριείχε κάποιες διαφορετικές ρυθμολογικές προτάσεις για τα τότε δεδομένα (άκου το “τσιφτετέλι” του Further Up).
Το “The Four Trees” ενάμιση χρόνο μετά, αποτέλεσε το πρώτο ολοκληρωμένο τους album. Η αλήθεια είναι ότι λόγω των υψηλών απαιτήσεων που είχα μετά το “You Are the Conductor”, δεν ενθουσιάστηκα, καθώς δεν είχε στο σύνολο του την έμπνευση αλλά και την ροή που είχαν στο ep τους. Στη συνέχεια με το “Tertia”, αλλά και με πάρα πολλά live (σαν και αυτό που τους απολαύσαμε στην Αθήνα) ανέβασαν αρκετά την θέση τους στη λίστα των εκπροσώπων του post-rock, τουλάχιστον όπως το θεωρούμε σήμερα.
Εν έτη 2012, επτά χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, οι κύριοι από την Μασσαχουσέτη, επιστρέφουν με το 3ο τους album. Το όνομα του Waking Season. Το πρώτο δείγμα που είχαμε από το album, ήταν το Procelus με την αλά Boards Of Canada εισαγωγή του, να αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις, κάνοντας τον φίλο μου Argybag να δηλώνει πως αυτό θα ναι μάλλον το album της χρονιάς (ας οργανωθούμε ρε παιδιά να κάνουμε μια λίστα της προκοπής...έχουν βγάλει album οι Swans φέτος!!). Δεν ξέρω αν το “Waking Season” βρει τελικά θέση στην δική μου λίστα στο τέλος της χρονιάς, αλλά σίγουρα οι λιγότερο γκρινιάρηδες post-rockers πιστεύω ότι θα το υποδεχθούν θερμα, γιατί είναι ένα πραγματικά καλό album.
Ακόμα και για όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή μέχρι σήμερα μαζί τους, το album αυτό είναι μάλλον η κατάλληλη ευκαιρία, γιατί θεωρώ ότι οι Caspian ξέρουν πια να ελεγχουν άψογα το υλικό τους. Συνδυάζουν άψογα τα πλήκτρα και τα διάφορα ηλεκτρονικά εργαλεία τους με τις υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες τους. Τα ξεσπάσματα τους είναι αρκετά συγκρατημένα, σαφώς πιο χαλαρά από τα αντίστοιχα live, ενώ ο ήχος τους είναι πλέον αέρινος. Η συνταγή τους έχει τελειοποιηθεί.
Πιο “ελαφρύ” από το “Tertia”, με μια ατμόσφαιρα φωτεινή, οπτιμιστική θα έλεγα. Η μελωδία και αυτή την φορά είναι το κύριο όπλο των Caspian, οι οποίοι δεν πλατειάζουν τις συνθέσεις τους όπως συνηθίζεται στο χώρο και εκτός από μερικές περιπτώσεις τα κομμάτια τους έχουν ένα μέσο όρο 4,5 λεπτών. Βέβαια εδώ που τα λέμε ένα από τα καλύτερα κομμάτια, είναι το Gone In Bloom and Bough που είναι 10λεπτο. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια επίσης (για μένα το καλύτερο), είναι το Procelus, το οποίο θα έλεγα ότι είναι και αντιπροσωπευτικό του Waking Season.
Hickory '54, Long the Desert Mile και το ορμητικό φινάλε με το Fire Made Flesh, είναι τα highlights του album, το οποίο ωστόσο είναι εύκολο-άκουστο, δεν κουράζει και προτείνεται, η από την αρχή μέχρι το τέλος ακρόασή του.
Οι Caspian εξελίσσονται από δίσκο σε δίσκο. Δεν έχουν το ίδιο βάρος με καλλιτέχνες όπως οι Godspeed You Black Emperor, οι Talk Talk ή οι Tortoise και αυτό το ξέρουν. Δεν έχουν σκοπό να ανανεώσουν αυτή την μουσική και δεν κινούνται σε καμία περίπτωση προς την κατεύθυνση αυτή.
Είναι σαφώς καλύτεροι από τον μέσο όρο των συγκροτημάτων που λένε ότι παίζουν post-rock και σχεδόν κάθε τρία χρόνια μας προσφέρουν 50 με 60 λεπτά για να ντύσουμε εικόνες με φώς, εικόνες που ίσως είναι δύσκολο να δούμε με ανοιχτά τα μάτια...
Πρώτη δημοσιεύση στο Sawbiz.gr για τη στήλη Sleepwalker
[Triple Crown]
Λοιπόν θα το πω για άλλη μια φορά και ας γκρινιάζετε. Ο όρος post-rock όταν πρωτοχρησιμοποιήθηκε, αλλά και όταν το είδος αυτό έφτασε στο απόγειο του (τέλη 90s), χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει πειραματικά συγκροτήματα, καλλιτέχνες-αρνητές της φόρμας και της μουσικής στασιμότητας. Μουσικούς οξυδερκείς και ρηξικέλευθους, που ανανέωσαν συνολικά των τρόπο που γράφεται και ακούγεται σήμερα η μουσική. Οι Caspian λοιπόν...Δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Η σχέση μου με την μουσική των Caspian ξεκίνησε με το υπέροχο “You Are the Conductor” ep το 2005. Το ep αυτό έδειξε από την αρχή ότι οι Caspian δεν είναι απλή περίπτωση. Φρέσκο και ορμητικό το “You Are the Conductor” βασιζόταν στους Explosions In the Sky (φυσικά), είχε πολύ έμπνευση, φανέρωνε την έντονη μελωδική φλέβα του συγκροτήματος και εμπεριείχε κάποιες διαφορετικές ρυθμολογικές προτάσεις για τα τότε δεδομένα (άκου το “τσιφτετέλι” του Further Up).
Το “The Four Trees” ενάμιση χρόνο μετά, αποτέλεσε το πρώτο ολοκληρωμένο τους album. Η αλήθεια είναι ότι λόγω των υψηλών απαιτήσεων που είχα μετά το “You Are the Conductor”, δεν ενθουσιάστηκα, καθώς δεν είχε στο σύνολο του την έμπνευση αλλά και την ροή που είχαν στο ep τους. Στη συνέχεια με το “Tertia”, αλλά και με πάρα πολλά live (σαν και αυτό που τους απολαύσαμε στην Αθήνα) ανέβασαν αρκετά την θέση τους στη λίστα των εκπροσώπων του post-rock, τουλάχιστον όπως το θεωρούμε σήμερα.
Εν έτη 2012, επτά χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, οι κύριοι από την Μασσαχουσέτη, επιστρέφουν με το 3ο τους album. Το όνομα του Waking Season. Το πρώτο δείγμα που είχαμε από το album, ήταν το Procelus με την αλά Boards Of Canada εισαγωγή του, να αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις, κάνοντας τον φίλο μου Argybag να δηλώνει πως αυτό θα ναι μάλλον το album της χρονιάς (ας οργανωθούμε ρε παιδιά να κάνουμε μια λίστα της προκοπής...έχουν βγάλει album οι Swans φέτος!!). Δεν ξέρω αν το “Waking Season” βρει τελικά θέση στην δική μου λίστα στο τέλος της χρονιάς, αλλά σίγουρα οι λιγότερο γκρινιάρηδες post-rockers πιστεύω ότι θα το υποδεχθούν θερμα, γιατί είναι ένα πραγματικά καλό album.
Ακόμα και για όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή μέχρι σήμερα μαζί τους, το album αυτό είναι μάλλον η κατάλληλη ευκαιρία, γιατί θεωρώ ότι οι Caspian ξέρουν πια να ελεγχουν άψογα το υλικό τους. Συνδυάζουν άψογα τα πλήκτρα και τα διάφορα ηλεκτρονικά εργαλεία τους με τις υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες τους. Τα ξεσπάσματα τους είναι αρκετά συγκρατημένα, σαφώς πιο χαλαρά από τα αντίστοιχα live, ενώ ο ήχος τους είναι πλέον αέρινος. Η συνταγή τους έχει τελειοποιηθεί.
Πιο “ελαφρύ” από το “Tertia”, με μια ατμόσφαιρα φωτεινή, οπτιμιστική θα έλεγα. Η μελωδία και αυτή την φορά είναι το κύριο όπλο των Caspian, οι οποίοι δεν πλατειάζουν τις συνθέσεις τους όπως συνηθίζεται στο χώρο και εκτός από μερικές περιπτώσεις τα κομμάτια τους έχουν ένα μέσο όρο 4,5 λεπτών. Βέβαια εδώ που τα λέμε ένα από τα καλύτερα κομμάτια, είναι το Gone In Bloom and Bough που είναι 10λεπτο. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια επίσης (για μένα το καλύτερο), είναι το Procelus, το οποίο θα έλεγα ότι είναι και αντιπροσωπευτικό του Waking Season.
Hickory '54, Long the Desert Mile και το ορμητικό φινάλε με το Fire Made Flesh, είναι τα highlights του album, το οποίο ωστόσο είναι εύκολο-άκουστο, δεν κουράζει και προτείνεται, η από την αρχή μέχρι το τέλος ακρόασή του.
Οι Caspian εξελίσσονται από δίσκο σε δίσκο. Δεν έχουν το ίδιο βάρος με καλλιτέχνες όπως οι Godspeed You Black Emperor, οι Talk Talk ή οι Tortoise και αυτό το ξέρουν. Δεν έχουν σκοπό να ανανεώσουν αυτή την μουσική και δεν κινούνται σε καμία περίπτωση προς την κατεύθυνση αυτή.
Είναι σαφώς καλύτεροι από τον μέσο όρο των συγκροτημάτων που λένε ότι παίζουν post-rock και σχεδόν κάθε τρία χρόνια μας προσφέρουν 50 με 60 λεπτά για να ντύσουμε εικόνες με φώς, εικόνες που ίσως είναι δύσκολο να δούμε με ανοιχτά τα μάτια...
Πρώτη δημοσιεύση στο Sawbiz.gr για τη στήλη Sleepwalker